Hoe vaak had Huizen nu al niet eerder die spreekwoordelijke kat al met rust in dat al even spreekwoordelijke bakkie? En hoe vaak stond de deur naar het linker rijtje al stevig op een kier?
Opnieuw zag Huizen een met rust al haast wel zeker lijkende overwinning door de vingers glippen. In Hoogeveen liet Huizen zeker vier opgelegde kansen liggen om de dolende thuisploeg ‘pijn’ te kunnen doen en al doende met rust de rest van de wedstrijd al als formaliteit af te kunnen doen. Tweemaal trof Huizen echter voor rust slechts doel, terwijl onze doelman eigenlijk nauwelijks ballen te verwerken had gekregen waar hij ook maar amper voor had hoeven te bukken. Een ruststand met een nulletje of vier of vijf voorsprong voor Huizen, had dan ook zeker niet ‘vreemd’ geweest…
Maar zoals vaker dit seizoen kende Huizen een wedstrijd met twee gezichten. En aangezien we de lachende versie voor rust al hadden beleefd, bleef het andere deel van deze Januskop bewaard voor de tweede helft…
Na rust toch opnieuw eerst een fikse kans die eigenlijk niet gemist had mogen worden, maar toch weer verloren ging. Daarna een vrije trap halverwege onze eigen helft die tot ieders verrassing rechtstreeks op doel werd geschoten en tot ieders verbijstering nog doel trof ook! Van deze afstand een ‘onmogelijke’ goal! Deze aansluitingstreffer bracht weer hoop in de Hoogevener harten en ja hoor: ook de 2 – 2 bleek slechts een kwestie van tijd. Huizen verloor alle greep op de wedstrijd en waar het voor rust nog de nodige persoonlijke duels wist te winnen, kwam het nu overal één stap te laat en liep zodoende achter de akelige feiten aan…
Met nog een kwartier plus wat extra tijd te gaan, besloot Huizen te gaan voor het principe dat als je ‘m niet kunt winnen, dat je dan maar moet zorgen dat je ‘m niet verliest. Die extra tijd is dan al lang en breed aangebroken als Hoogeveen dan alsnog de winnende binnen weet te werken. Huizen in tranen en met lege handen de bus is voor een hele, lange, akelige rit terug naar Huizen…