Cupfighter Gemert

Chauffeur Ab staat al om vijf uur in de startblokken om ons naar Gemert te vervoeren. Een vervelende tijd voor mijn planning, omdat ik dan om een uur of vier ’s middags eigenlijk nog niet echt trek heb, maar dus wel al wat zal moeten gaan eten. Dat zal voor veel jongens uit de selectie ook lastig zijn, neem ik maar zo aan. Veel zullen er zo uit hun werk naar het veld komen. Gelukkig hebben de teammanagers voor de inwendige mens gezorgd terwijl Ab zijn gevaarte vlekkeloos door haarspeldbochten en nauwe straatjes loodst. Ik kijk er met bewondering naar. Kunstenaars zijn het die buschauffeurs!
Een vriendelijke ontvangst in de fraaie bestuurskamer van Gemert. Daar leer ik dat we met een ruim bezette bank naar dit treffen zijn afgereisd: zeven man op de bank plus reservedoelman. De thuisclub maakt het nóg bonter: negen man plus reservekeeper. Ook zie ik dat de makkelijk scorende Yentl Meyssen wel degelijk van de partij is ondanks zijn twee keer geel in de laatste competitiewedstrijd van Gemert. De beker en de competitie blijken een dubbele boekhouding qua gele kaarten. Directe rode kaarten tellen dan weer wél, vreemd genoeg, laat ik me vertellen. Die KNVB blijft me verbazen. Ook schuift er een scheidsrechterrapporteur aan, mét headset waarmee hij de communicatie tussen arbiter Kylian Walthuis en zijn assistenten Rick van Rijn en Sander Verboven kan volgen.
Huizen begint met ‘Ludi’ Marcelli op de linksbackplek. Tim Vrakking staat centraal achterin aangezien Dailey Groenewegen zich nog steeds in z’n burgerkloffie moet beperken tot morele steun. Ook voor Tijmen Bakker is er weer een basisplek ingeruimd. Saber Charif vermoed ik door het ontbreken van Ahmed al Mahdi als diepste spits en dan laat de rest van de opstelling zich eenvoudig optekenen.
Behoudens Yentl Meyssen geen namen die me iets zeggen bij de Brabanders. Gemert heeft wel een reputatie wat hun optredens in de KNVB-beker betreft: vol trots verhaalt men nog steeds van de ontmoetingen met Feyenoord en ADO Den Haag, In de competitie was de start van Gemert wat stroef. Ondanks bij tijd en wijle goed voetbal bleef de score en dus het resultaat telkens wat achter. ’n Verhaal dat me bekend voorkomt, denk ik maar zo…
Gemert heeft maar één club en het lijkt of het halve dorp is uitgelopen om hun mannen naar een volgende bekerzege te supporten. Twee kassa’s worden druk bezocht en het is even dringen voor ik binnen ben. Een overdekte staantribune en een keurig overdekte zittribune. Inmiddels is de motregen waar we mee aankwamen overgegaan in een wat steviger variant die onze staf naar de paraplu’s doet grijpen.

Gretig

Huizen en Gemert openen gretig en we zien hoe Saber Charif een hoogstandje aan de zijlijn produceert dat helaas óver de zijlijn eindigt. Huizen dartelt en Gemert oogt wat aftastend. Toch is het de thuisclub die de eerste mogelijkheid krijgt als in de inmiddels stromende regen Jeroen Lamme bij de opbouw vanuit de eigen zestien een bal volkomen verkeerd inspeelt. Matt Bolhuis pikt de bal bijna gierend van de pret op en zet in. Doelman Brent van Bockel staat echter zijn mannetje en weet te pareren, van een echte rebound komt het niet meer, want dan heeft Kylian Walthuis op advies van zijn linesman buitenspel geconstateerd. Daar komt Huizen dus goed weg!
Het houdt op met zachtjes regenen en het plenst op een manier die Noach aanzette tot het bouwen van een ark. Bij de eerste corner glibbert de bal door en opnieuw moet Van Bockel zijn mannetje staan. Hij doet het met verve.
Doet Huizen dan niets terug? Jazeker wel! Eerst is het Jaylon die gretig de opbouw van de thuisploeg verstoort en er met de bal vandoor gaat. Vanaf de achterlijn komt de bal goed voor en wordt hard ingezet door Saber Charif. Helaas speelt Tijmen Bakker ongewild mee in de Gemert-defensie en staat in de baan van het schot. Ondanks pogingen de bal alsnog over de doellijn te frommelen gaat de kans daarmee helaas verloren.
Vier minuten later speelt diezelfde Tijmen een verdienstelijker rol als hij de Gemertaanval onderbreekt en goed het oog heeft in Jaylon Moi Thuk Shung die op zijn beurt de bal precies op maat weet te verleggen naar de gretig opstomende Jostein Ohm. Ohm stoomt verder op, trekt wat naar binnen en dan is het kaassie voor onze lange vleugelspits: met een nauwkeurige schuiver plant hij de bal achter de vertwijfeld uitkomende doelman Jeroen Keeris: 0 – 1 en dat is een beloning voor het goede spel dat Huizen in deze openingsfase liet zien.

Onweer

We hebben nauwelijks de aftrap meegemaakt of er schiet een bliksemschicht door de lucht. Even tellen tot de donder… Het is nog op geruime afstand! We kunnen dus nog verder. Joshua stort zich met gevaar voor lijf en leden voor een inzet en dan wéér een flits! Het aantal tellen tot de rollende donder is sterk afgenomen sinds de vorige flits. Het onweer komt dus dichterbij en arbiter Kylian Walthuis doet het enige verstandige en verantwoordelijke dat hij kan doen en wijst op de spelerstunnel. De mannen spoeden zich naar de kleedkamers om daar het einde van het noodweer af te wachten.
Op de tribune floepen overal om me heen telefoontjes aan en ik zie een soort lachspiegeleffect als overal op de schermpjes het beeld van buienradar oplicht. Niet alleen hebben we in dit land vele bondscoaches, ook het KNMI heeft hier talloze onbezoldigde meteorologen rondlopen en de voorspellingen waar ze mee komen voorspellen vooralsnog weinig goed.
Een klein half uur duurt het voordat Walthuis zich weer buiten de catacomben waagt en aangeeft dat we weer kunnen beginnen. De zeiknatte shirts kleven de mannen nog om het lijf als ze aan een korte warming-up gaan onder leiding van assistent Raymond den Riet.

Ommekeer

Was Huizen voor deze gedwongen pauze nog minimaal gelijkwaardig aan Gemert, na de hervatting is dat voorbij. Gemert heeft of een peptalk gehad, of warmere thee, ik weet het niet, maar de mannen van coach Sjoerd van der Coelen nemen het heft in handen om het niet meer los te laten. Nog even doemt Huizen voor doelman Keeris op als Jaylon weer een goede voorzet loslaat die helaas vanaf de andere kant óp het doel gekopt wordt in plaats van erín.
Het is met name de Gemert rechterflank die van zich doet spreken na de hervatting. Ludi Marcelli loopt zich de benen uit het lijf, knokt met alle ziel en zaligheid, maar dreigt overlopen te gaan worden. Dat gebeurt dan in de 24^e minuut en de bal komt voor waar Max Crommentuijn rand zestien vrijelijk kan uithalen en Brent van Bockel kansloos laat: 1 – 1. Dat is een domper voor onze mannen die niet alleen tegen de teleurstelling, maar ook tegen de vermoeidheid van de lange busrit moeten knokken in die stromende regen waar de lichtflitsen nog steeds prominent doorheen komen. Het is een horrorscenario dat me doet terugdenken aan die vreselijke bekerwedstrijd in Amsterdam tegen AGB. Alleen onweerde het er daar destijds niet…

Corners

Huizen moet ‘tegenhouden’. Aan lekker voetballen komt het eigenlijk niet meer toe. Brent van Bockel moet vol aan de bak op een inzet van Job Michels en kort daarop ook op een schuiver van Ralf Kemper. Onze jonge doelman staat zijn mannetje! Het aantal corners loopt snel op, de een na de ander wordt er door hun nummer vier, Lex van Dijk, in de doelmond geslingerd. Pompen of verzuipen is een wat ongelukkige uitdrukking gelet op het noodweer, maar daar komt het wel op neer voor Huizen. Een van die corners wordt dan afgesloten met een kopbal óp het dak van het doel van Van Bockel
Pas een het eind van de eerste helft komt Huizen dan weer tot aanvallende daden als Saber Charif na een goede actie van Jostein Ohm een pegel loslaat die door doelman Jeroen Keeris stijlvol tot corner wordt verwerkt.

Rust

Als die corner dan tot niets heeft geleid, gaan we dan aan de échte rust. Weer gaan de mannen de catacomben in met hun natte plunje.
Donar laat ons nog steeds niet met rust en de flitsen schieten onregelmatig over Sportpark Molenbroek. De donder laat het gelukkig steeds vaker afweten, dus voorlopig lijkt het gevaar wat geweken.
Beide ploegen waren deze eerste helft min of meer aan elkaar gewaagd. Huizen met name vóór de onderbreking en Gemert vooral erná. Positief is het dat we weer eens gescoord hebben na drie wedstrijden ‘droog’ te hebben gestaan. Negatief is dat we opnieuw een tegendoelpunt incasseren dat voor mijn gevoel met wat meer inzet, gochme, inzicht, vastberadenheid, voorkomen had kunnen worden. Van Bockel heb ik al meerdere knappe reddingen zien verrichten, maar Jeroen Keeris heb ik behoudens die bal van Charif eigenlijk nog geen proeve van bekwaamheid af zien geven. Dat schetst het beeld van deze wedstrijd toch wel, vinden we op de tribune.
Eens zien wat Rob de Groot voor de tweede helft in petto heeft. De bank is breed genoeg om wat bakens te kunnen verzetten. Want als er niets verandert, dan is het een kwestie van tijd voor Gemert krijgt wat het toekomt.
Zo te zien is het in ieder geval Sergio Kozjak die in gaat vallen. Hij wordt fanatiek klaargestoomd door Den Riet.

Hervatting

Met inderdaad Kozjak op de plek van Marcelli gaan we aan de tweede helft beginnen. Veel verandert er in het veld in eerste instantie niet: Jaylon botst met Job Michels en dat levert Michels een vrije trap en Jaylon een gele prent op. De bal komt voor en als de kruitdampen dan zijn opgetrokken ligt Joshua Lo-Asioe uitgeteld op het gras. Met een ferme bloedneus moet hij worden opgelapt door Marthijn van de Weerd. Het duurt even voor onze middenvelder weer op de been is en we moeten even met tien man verder.
Huizen komt echt niet meer aan voetballen toe. Gemert ruikt haar kansen en zet aan. Het voetbalt met meer overleg, meer ‘plan’, meer ‘samenhang’ dan Huizen. Bij Huizen speelt de geluksfactor een veel te grote rol in de opbouw en dat levert veel balverlies op. Soms een risico dat genomen moet worden voor een splijtende pass, soms onnodig en volkomen in den blinde naar plekken waar geen Huizer zich in het veld bevindt.
Ondertussen blijft het maar regenen. Niet alleen waterdruppels, maar ook corners. Die nummer vier (Lex van Dijk) mag wel een stoeltje neerzetten daar bij die cornervlag!

Wissels

Dan moet Joshua dan toch het veld verlaten. De neus blijft opspelen en Elijah Kruize is zijn vervanger.
Opnieuw een snelle uitval via Ralf Kemper die Job Michels op maat bedient. We mogen ons weer gelukkig prijzen met doelman Brent van Bockel die wederom laat zien dat hij niet veel onder doet voor Olivier Pabon die inmiddels voorzichtig de trainingen heeft hervat. Alleen nog geen keeperstrainingen uiteraard, maar ook een doelman heeft conditie nodig…
Ik denk dat we inmiddels aan corner nummer twintig of zo bezig zijn als de bal in het strafschopgebied wordt gebracht en er vanachter de goal kreten opstijgen dat er wellicht een strafschopsituatie zou zijn ontstaan. Arbiter Walthuis geeft hier geen gehoor aan en ook als de bal uiteindelijk via via in de veilige handschoenen van Brent van Bockel belandt eisen de toeschouwers een vrije trap vanwege een terugspeelbal. Van een ‘bewuste’ terugspeelbal kon in de ze situatie uiteraard geen sprake zijn en dus laat ook hier arbiter Walthuis gewoon doorspelen.
Walthuis zou an sich een goede wedstrijd fluiten. Op de tribune werd het ‘beschuldigd’ van enige inconsequentie bij het uitdelen van gele kaarten na het geel voor Jaylon. Maar de gele kaarten die hij uit zou delen waren allemaal volkomen terecht in mijn ogen.
Ook Jostein Ohm en Tijmen Bakker halen het einde van de wedstrijd niet, ze worden vervangen door Dani Vivié en Thomas Kamstra.

Nekslag

Ook bij Gemert brengt coach Sjoerd van der Coelen twee verse krachten: Erwin van den Broek komt Yentl Meyssen aflossen en Sven Jenniskens doet dat voor Job Michels.
Elijah Kruize maakt dan bewust hands als een bal dreigt door te schieten en opnieuw geel voor een Huizer en opnieuw gemor onder het publiek. Toch wel opvallend hoe het gemor op de arbitrage altijd gelijke tred houdt met de stand… Maar ook dit was weer een volkomen terechte kaart van Walthuis. En ja, dat hij eerder hier en daar wat door de vingers zag, dat ging beide kanten op (ik verwijs maar naar die vermeende strafschop en die vermeende terugspeelbal). Een scheidsrechter heeft voor mij altijd het recht om de hand over het hart te strijken. Gaat hij daarbij afwegen of hij dat wel evenredig naar beide kanten doet, dan is hij eigenlijk gewoon aan het marchanderen.
Voor Huizen is het functioneel einde wedstrijd als Tim Vrakking (die verder overigens een prima wedstrijd speelde!) zich bij het uitverdedigen vergaloppeert en balverlies lijdt halverwege de eigen helft. De counter gaat dan razendsnel en hoewel Vrakking zijn fout met grote passen en veel inzet tracht goed te maken, komt Ralf Kemper in scoringspositie en laat Van Bockel voor de tweede keer kansloos.
Gelet op het beeld van de wedstrijd de nekslag voor Huizen dat deze tweede helft eigenlijk geen vuist meer had weten te maken.

Verplicht nummer

Hierna zijn de resterende tien minuten speeltijd eigenlijk slechts een verplicht nummer. Ook Matt Bolhuis loopt tegen geel op als hij wat al te fors een Huizer uitval in de kiem smoort. De vrije trap wordt goed voor gebracht en Tim Vrakking weet er het hoofd tegenaan te krijgen. De bal zeilt echter een metertje over de goal van Keeris. Rob de Groot brengt dan Justen Kuiper nog voor Saber Charif en Bolhuis wordt waarschijnlijk vanwege zijn gele kaart nog vervangen door Dylan van Diepen. Maar de wedstrijd is gelopen. Een fraaie redding nog van Brent van Bockel die oog in oog met Jenniskens komt te staan nadat deze slim onze verdediging heeft afgetroefd. Max Verkuijl krijgt in de dying seconds nog een uitgelezen kans, draalt veel te lang en als het dan uiteindelijk tot een inzet komt ziet hij vol afgrijzen toe hoe de bal niet via de paal binnen spat maar in de handen van Brent van Bockel die dit presentje dankbaar in ontvangst neemt.
Huizen druipt letterlijk af en de Gemertkleedkamer barst uit haar voegen van de feestvreugde.

Rob de Groot

De Huizer kleedruimte blijft lang dicht. Dan stormt er een speler naar buiten die door een blessure niet eens bij de selectie zat en smijt de deur witheet achter zich dicht. Waar maakt hij zich dan zo kwaad om? Ik kan het niet raden, hem kan immers niets verweten worden, toch? Ook een andere speler komt naar buiten en moet even getroost worden. Dan komt Rob de Groot naar buiten.  “De emoties liepen hoog op,” werp ik op als De Groot zich bij me vervoegt voor het gebruikelijke commentaar na de wedstrijd. “Wil je daar nog iets over kwijt?”
“Nou, laat ik voorop stellen dat ik het op zich wel goed vind dat ik emotie zie! Want in mijn beleving heb je ook deze wedstrijd weer meer dan voldoende mogelijkheden gehad om hier met méér te kunnen staan dan met deze 2 – 1 verlies!”
“Dat ben ik niet helemaal met je eens, maar daar hebben we het straks wellicht nog wel even over,” geef ik aan. Ik heb immers een dominant Gemert gezien waar Huizen bitter weinig tegen in te brengen had.
“Ik denk dat de emotie vooral gaat over dat je later in de wedstrijd met 2 – 1 achter komt. Dan zou je wat opportunistischer kunnen gaan spelen, een mannetje overslaan. Maar de enige gevaarlijke bal die we de tweede helft hebben gehad wás een lange bal. Maar we hebben ook geprobeerd het zes of zeven keer voetballend op te lossen en daar creëerden we alleen maar kansen voor de tegenstander mee. Daar ging het met name om in de zin van dat stukje opportunisme: lange bal erin pompen en dan je duels winnen!”
“We begonnen eigenlijk best aardig. We kwamen met 0 – 1 voor en dat was ook niet geheel tegen de veldverhoudingen in, maar na de onweerpauze was dat ‘weg’…”
“Ehmm, dat moet ik denk ik eerst even terugkijken, dat vind ik lastig te zeggen zo vlak na de wedstrijd. Na die pauze vond ik wel dat we meer moeite hadden met hun rechterkant, daar kwamen ze steeds vaker door. Daarom heb ik dat in de rust ook omgezet. Maar áls er iemand doorkomt op rechts, dan hoeft dat nog niet direct gevaarlijk te zijn. We hebben er dan genoeg mensen, maar we stappen allemaal uit naar de bal waardoor er recht voor de goal iemand komt vrij te staan. En dat kán niet! Daar moeten we gewoon slimmer in zijn. Niet te vroeg uitstappen en dan in ieder geval in die laatste fase ook gewoon blijven staan.”
“Ja, dat gaven we veel te makkelijk weg. Wat we ook veel te makkelijk weggeven is corners! Als je die beelden terugkijkt moet je maar eens tellen hoeveel we er tegen hebben gehad… Ik denk dat we die nummer vier een paar nieuwe schoenen moeten geven, want die heeft ie wel versleten na al die corners…”
“Ik moet zeggen dat zij dat wel veel hebben! Als je hun wedstrijden bekijkt dan zie je dat dat een sterk punt van Gemert is. Die nummer vier neemt alle vrije trappen, alle cornerballen… Dus dat vind ik an sich niet zo’n groot probleem. Ik denk dat het meer is dat we in die fase wat teveel terug gingen lopen, terwijl er bij ons bij Jaylon heel veel ruimte lag. Daar werden we ook het meest gevaarlijk. we bleven echter teveel ‘onder de bal spelen’ en tegen dit soort ploegen moet je ook wel durven om die lijn te doorbreken en meer de één-tegen-één op te zoeken.”
“Ik vond met name in onze opbouw de geluksfactor een te grote rol spelen… Teveel ‘blinde’ ballen…”
“Ja, vijf minuten voor de rust doen we de opbouw eigenlijk pas een keer echt heel goed. Twee van onze middenvelders in de as tegen één middenvelder van hun, Dennis Lamme stapt uit en Joshua Lo-Asioe kwam vrij. Dat overtal uitspelen, ook daarvoor moet je initiatief nemen. Als je dan de bal naar Artuur Zutterman gaat spelen en dan denkt ‘Artuur, zoek het maar uit…’ dan wordt het onsamenhangend. Dat was zeker een aantal keren niet goed dat de afstemming ontbrak met Jaylon of Tijmen. Maar goed, ik heb het ook een paar keer wél goed zien gebeuren, maar dat moet gewoon vaker gebeuren.”
“Ik mis die fases waarin Huizen echt mooi positiespel weet te spelen, vloeiende combinaties…”
“Tja, dat durf ik niet te zeggen. Ik heb het de afgelopen wedstrijden meerdere malen wél gezien. Ik denk dat dat wel meevalt en wellicht meer is dat het in deze wedstrijd wat minder in het oog sprong. De ruimtes lagen er in ieder geval wel voor. we hadden zeker een tweede kunnen maken. Saber schiet een bal goed in en dan raakt hij Tijmen die daarmee redding brengt voor de tegenstander…
Maar goed: ook die tweede helft zit je gewoon nog in die wedstrijd ondanks dat je niet meer dominant bent. De manier waarop we de 2 – 1 weggeven is gewoon weer een omschakelmoment. We hebben de bal, leveren hem in en zij schieten hem binnen… Als het 1 – 1 blijft kan je wellicht nog wat bereiken met wat wissels en komen de ruimtes bij Gemert ook wel. Nu geef je het zomaar weg en dat kun je in de beker en in de competitie gewoon liet ‘lijen’!…
Zaterdag inderdaad naar Genemuiden. Als ik de stukken over ze lees zijn ze telkens wel de mindere, maar winnen ze wel! Dat is dus precies dat stukje karakter waar wij aan moeten werken zodat we ook wedstrijden naar ons toe gaan trekken. Als je jezelf maar steeds niet beloont, dan kan je ook in en negatieve spiraal terechtkomen waarin je gewoon niet meer ‘durft’ te voetballen. Dan helpt het gewoon als je érgens een keer een resultaat pakt. Dit soort wedstrijden hadden ons zelfvertrouwen net weer een zetje in de goede richting kunnen geven… Maar ja, nu is het zonde van die lange reis. Maar hopen dat we zaterdag dan wél kunnen stunten tegen Genemuiden…”

Jostein Ohm

“Geen fijne wedstrijd, maar wel lekker dat je na drie wedstrijden ‘droog’ te hebben gestaan nu dan weer eens het net wist te vinden…”
“Ja, het was een van de weinige ballen die ik goed raakte,” klinkt het bescheiden. “Ik vond dat we de eerste helft nog wel redelijk stonden, maar de tweede helft lieten we naar mijn gevoel wel héél erg over ons heen lopen…”
“Het leek wel of we na dat onweer niet meer in het stuk voor kwamen… Na die onderbreking kwam het op mij als toeschouwer over als ‘God zegen de greep’… Weinig lijn, weinig plan, weinig automatismes…”
“Ja, drie minuten na de hervatting scoorden zij die gelijkmaker al. Vooral ook in die laatste tien minuten toen we met 2 – 1 achter kwamen te staan, toen hadden we wat directer moeten gaan spelen en die bal voor pompen.”
“De emoties liepen net hoog op…”
“Ja, iedereen is hier een halve dag aan kwijt natuurlijk. Dan wil je wel dat je hier met de volgende ronde in de zak hier vandaan rijdt. We zijn voor mijn gevoel hier niet echt weggetikt, maar het verschil tussen eerste en tweede helft was wel te groot vond ik. Vandaag hebben we weinig automatismes laten zien.”
“Heel eerlijk vind ik de uitschakeling gewoon terecht. Gemert was gewoon de beter voetballende ploeg…”
“Dat vind ik lastig te zeggen. Je hebt als je in het veld staat een heel ander beeld van de wedstrijd dan als toeschouwer. Maar ze hadden de tweede helft wel veel meer balbezit. De eerste helft ontbrak het vaak net aan de eindpass bij ons… Ja, wij dachten ook na de 0 – 1 dat dit wel eens lekker kon uitpakken voor ons, maar helaas. Dit was natuurlijk wel een lekkere opsteker geweest als we hier hadden weten te winnen.”
“Aan de andere kant ben ik er niet zo heel erg rouwig om, want met deze gehavende selectie – veel blessures en een zwaar seizoen – vormt zo’n bekercompetitie toch ook wel weer ene extra belasting…”
“Ja, maar je krijgt er ook mooie affiches voor terug. Dat zijn dan ook wel weer leuke dingen natuurlijk. Maar wat jij zegt klopt natuurlijk ook. Zeker als je op de langere termijn daar weer nieuwe blessures aan overhoudt. Zaterdag gaan we naar Genemuiden en die zullen er met vertrouwen in gaan denk ik na die overwinning op IJsselmeervogels. Tja, bekervoetbal… Daar kan alles… Zaterdag nieuwe ronde, nieuwe kansen…”

Brent van Bockel

Een van de spelers die zich in positieve zin wist te onderscheiden is onze doelman. Brent maakte enkele voortreffelijke reddingen.
“Brent, wat hebben wij een lekkere keepers!” open ik het interview als hij zijn tas net onderin de bus heeft gezet.
“Ja, dank je wel,” klinkt het wat gelaten. “Ja, ja, ik denk dat het voor mij een ja… Ik denk niet dat ik bij de doelpunten er wat aan had kunnen doen, dus ik denk dat de ‘basis’ vandaag wel in orde was. Maar het bleek helaas niet genoeg te zijn.
De eerste helft denk ik dat we goed beginnen. Dat gebeurt wel vaker dit seizoen. En ja, wat er de tweede helft gebeurt…”
“Voor mijn gevoel ging het na die onweerpauze mis…”
“Ja, misschien hebben ze even kunnen praten, de speelstijl wat veranderen… Ik heb daar eigenlijk geen antwoord op. Wat wij vandaag leverden was gewoon niet goed genoeg en dat weten we allemaal van onszelf. Daarvoor is er nu ook deze teleurstelling. Het mag gewoon niet dat je het op strijd en passie verliest en dat zag ik toch de tweede helft wel gebeuren. Je mag best gedomineerd worden door een team, maar je mag het niet op mentaliteit verliezen. Dat besef moeten we zeker ook naar Genemuiden meenemen aanstaande zaterdag, maar ook sowieso ook de rest van de competitie.
Nee het was niet gezellig in de kleedkamer. Maar dat hoeft ook niet. Ik denk dat iedereen ook baalt van hoe we onszelf hebben laten zien die tweede helft. persoonlijke fouten horen bij voetbal, die kunnen gebeuren. We lieten ons te veel aftroeven op de tweede bal.”
“Ondanks de teleurstelling denk ik dat jij persoonlijk toch wel een lekker gevoel hebt vanwege de minuten die je momenteel aan het maken bent.”
“Ja, het is lekker dat ik de komende tijd onder de lat sta. Ik probeer in die minuten een zo hoog mogelijk niveau te halen. Ik denk dat dat tot nu toe wel goed gaat en ik probeer het elke week stapje voor stapje beter te doen. Ik vond dat ik het vanuit de opbouw met de lange bal wel een paar keer beter had kunnen oplossen, maar verder keepte ik wel solide vandaag en dat neem ik weer mee naar zaterdag. Zaterdag kijken we verder!”

Apenstaartjes kijk op de zaak

Half drie lag ik in mijn mandje vanochtend. Half één terug in Huizen, zonder nababbel meteen de auto in, korte verslag schrijven, voorbeschouwing Genemuiden en dat allemaal met een steen op m’n maag. Ik heb me zelden zó depressief gevoeld na een wedstrijd. De sfeer onderling, het knallen van de deuren, ik heb crematies meegemaakt waar het er vrolijker aan toe ging.
Het was een uitgelezen gelegenheid om het zelfvertrouwen wat op te poetsen met een leuk resultaat. Gemert was bepaald geen wonderploeg en bivakkeert in dezelfde omstandigheden als Huizen in hun competitie. Een tegenstander waartegen je méér moet kunnen brengen dan we woensdagavond gedaan hebben.
Excuses te over: de vermoeidheid van lange rit op een vervelend tijdstip, de kleddernatte shirts en de stromende regen, ik kan me levendig voorstellen dat je als speler daarvan denkt: ‘Geef mijn portie maar aan fikkie’. En ja: daar had de tegenpartij ook last van. Alleen hadden die lekker thuis na hun werk kunnen eten, speelden ze in hun vertrouwde omgeving en wachtte ze geen twee uur durende busrit na afloop terug naar huis.
Wat me echter het meeste zorgen baart is het gebrek aan lijn in ons spel. Ik hoop dat mijn beeld en oordeel vertekend is door de frustratie en het gebrek aan slaap, je bent immers zo goed als je laatste wedstrijd. We moeten Rob de Groot en zijn staf de tijd geven om datgene in de ploeg te slijpen wat er volgens hen noodzakelijk is. Maar dat er inmiddels enige haast geboden is, moge duidelijk zijn: van alle officiële wedstrijden niet één gewonnen, twee goals voor, ácht tegen. Het stemt niet echt tot vrolijkheid of optimisme.
Nog steeds ontbreken er spelers die gisteravond wellicht een verschil zouden kunnen hebben gemaakt. Een Dailey Groenewegen en Ahmed al Mahdi bijvoorbeeld. Of Stefano Fransberg, toch ook een gelauwerde en ervaren kracht. Vandaag dan wel weer op de bank, maar die heb ik eigenlijk nog geen minuten zien maken. Met dat in het achterhoofd vind ik de uitschakeling voor die beker eerlijk gezegd de minste van onze problemen: het vormt gewoon een extra belasting voor een ploeg die er de handen meer dan vol aan heeft om zich het hoofd in de competitie boven water te houden. Dáár kunnen we nu dus vol de focus op houden. Laten we dat dan ook als het voordeel dat elk nadeel schijnt te hebben beschouwen.
Zaterdag wacht ons een euforisch Genemuiden van Arnold Klein na de toch wel sensationele zege op IJsselmeervogels. Ik feliciteerde hem met de opmerking dat ik wel hoopte dit dan wel de laatste keer deze week zou zijn dat ik hem moest feliciteren. Hij kon de grap wel waarderen.
Het is desalniettemin een pikant treffen tussen de oude en de nieuwe trainer. De Groot gaf aan dat het voor hem gewoon een wedstrijd als alle andere was, maar ik denk dat het publiek toch wel met wat extra spanning uitkijkt naar dit treffen. Het hopen is op een ommekeer, dat er iets goed uit de nederlaag voortkomt, iets onverzettelijks, iets vastberadens. Huizen moét zo langzamerhand eens een wedstrijd gaan winnen. Is dat Genemuiden? Wie weet. We beginnen gewoon weer op 0 – 0 en wie weet valt het kwartje nou eindelijk eens onze kant uit. Die eerste overwinning kan nou immers toch niet zo heel lang meer gaan duren…
Dat u de rit naar Gemert niet maakte kan ik billijken. Maar ik verwacht u allen wel massaal in Genemuiden. Naar Genemuiden of naar de IKEA. Meer keuzes geef ik u niet!
Tot zaterdag!