HBC, de laatste strohalm

Na de narrow escape van vorige week tegen Rohda Raalte die ons met behulp van Genemuiden verloste van directe degradatiezorgen, vandaag opnieuw een alles of niets, dood-of-gladiolenwedstrijd in Heemstede, waar het al gedegradeerde HBC als laatste strohalm gegrepen moet worden. Daarbij zijn we opnieuw afhankelijk van Genemuiden dat eigenlijk alleen nog voor haar sportieve eer de strijd aangaat met concurrent Ajax. Ook Excelsior ’31 ligt nog op de loer, maar dat is van minder belang. Als Excelsior punten pakt en wij het onderspit delven, dan nog rest ons de nacompetitie. Bij winst mogen we er redelijkerwijze vanuit gaan dat het doelsaldo ten opzichte van Excelsior ons boven de Rijssenaren zal houden. Of er moet door Excelsior in deze laatste ronde tegen DEM een uitslag worden neergezet die de wenkbrauwen in de Zeister burelen zal doen fronsen…
We hebben directe handhaving dus niet meer in eigen hand en winnen is eigenlijk het enige dat we nog kunnen doen om nog kans te maken op die directe handhaving, de doelstelling die we onszelf als club gesteld hebben voor aanvang van dit zo hectisch verlopen seizoen. Maar ongeacht wat er in Genemuiden gaat gebeuren is het vanmiddag sowieso prettig als we met een overwinning en dus een goed gevoel die nacompetitie in kunnen gaan. Daarmee is winst eigenlijk de enige optie voor ons dapper strijdend Huizen!
Ik hoop niet dat het weer een voorbode is van hetgeen we vanmiddag zullen gaan meemaken, want het is druilerig, motterig weer. We zijn het haast niet meer gewend al die nattigheid.
De spanning zit er goed op. Niet alleen bij uw ‘Apenstaartje’, maar zeker ook bij de mannen. Ik merk het gewoon aan ze, ze zijn anders, nerveus, wat lawaaiiger en lacheriger dan anders. Bij mij gieren de zenuwen eigenlijk al de hele week door de buik. Ik houd mezelf voor dat dat bespottelijk is, maar het overkomt me gewoon. Zeventig jaren oud en dan nog steeds ’s nachts wakker schieten met dat potje voetbal in gedachten.
Chauffeur Paul dendert zijn gevaarte weer probleemloos door de Heemsteder dreven en levert ons keurig af bij dat karakteristieke complex van HBC. Nog steeds hangen daar de voetbalschoenen in die twee bomen voor de kantine. Geen wilgen, volgens mij. Maar mijn botanische kennis schiet hier net als mijn verstand van voetbal schromelijk tekort. Onvermoede kwaliteiten bij Edwin Wortel! Die blijkt dus gewoon gediplomeerd EHBO’er te zijn! Mijn eerder hier geventileerde scepsis was dan ook volkomen misplaatst. Mijn welgemeende excuses aan Edwin: never judge a book by it’s cover!
Het broodje bal valt wat tegen – de satésaus is maar nauwelijks lauw – maar hilarisch is het commentaar van de kantinebaas die me helpt als hij de loftrompet steekt over Huizen en de verslaggeving. Het blijkt een trouw lezer en fan, hij gunt Huizen eigenlijk die drie punten wel, maar hij is zichtbaar verrast als ik ‘m vertel dat die lappen tekst van mijn hand zijn. Hij herkende me niet van de foto die onder de verslagen staat. ‘t Is ook inderdaad een oudje, wellicht dat als ik volgend seizoen nog doorga met deze verslaggeving, dat ik dan maar beter een wat recentere foto kan gaan gebruiken.
Een warme, vriendelijke club, dat HBC. Jammer dat ze gedegradeerd zijn. Ook in de bestuurskamer valt me een hartelijke ontvangst ten deel. De opstellingen leren me dat er vandaag weer een basisplek is ingeruimd voor Elijah Kruize waar ik toch wel een potentieel basisspeler in vermoed. Ook Lars van Huisstede is weer fit genoeg om in de basis te kunnen starten. Dat geldt nog niet voor Joshua Lo-Asioe die na zijn gebroken teen nu echter wel fit genoeg wordt bevonden om op de bank te beginnen. Daarmee laat de basis zich eenvoudig invullen.
Vanaf die authentieke wat Engels aandoende tribune zie ik hoe aan de overkant de confettislierten worden afgevuurd en het veld met een groen-geel laagje bedekken. Voor Timo Vos een extra warming-up als dit eerst even verwijderd moet worden van arbiter Stan Smit. Smit floot ons ook de eerste wedstrijd van dit seizoen tegen DVS’33 en opmerkelijk genoeg óók HBC – Huizen van het vorige seizoen! Gelukkig wordt de ‘Vossenator’ meteen geassisteerd door de ‘daders’ van deze ludieke sfeermakerij en de wedstrijd kan na ampele vertraging dan toch beginnen. Nu of nooit…

Niks cadeau van HBC

Hoewel HBC nergens meer voor speelt kwijten ze zich nadrukkelijk van hun sportieve plicht: in niets geven ze er blijk van Huizen ook maar een puntje cadeau te gaan doen. Olivier Pabon moet meteen de handen al uit de mouwen steken als Daan Tervoort voor HBC de bal goed voorzet. Bryan Wilderom weet die op waarde te schatten en haalt goed uit. Maar wij hebben Pabon!
Natuurlijk zoekt ook Huizen de aanval. Lars van Huisstede lijkt het weer lekker op de heupen te hebben vanmiddag en zijn doorbraak vervolgt hij met een goede voorzet waar Ahmed al Mahdi net niet lekker voor uitkomt met zijn passen en de bal dus aan zich voorbij ziet vliegen.
De spanning die er op de ploeg ligt zien we ook terug als Olivier Pabon een terugspeelbal wil wegwerken en Yordi Assendelft hem afjaagt. De bal kaatst achter en daar hebben we dus alle geluk bij. Gelukkig begaat ‘Ollie’ niet de fout de aanvaller wel eens even uit te willen kappen, want daar zien we wekelijks in de eredivisiesamenvattingen de rampzalige gevolgen van…
Een handsbal levert HBC in de zesde minuut een vrije trap rand zestien op. Pabon zet zijn muur neer die gespannen heen en weer hipt, twee spelers die nerveus van plek wisselen en Wilderom die aanlegt voor een schot dat over de muur en gelukkig ook over de goal van Pabon spat. Nee, dit HBC is bepaald niet van zinnens hier als kanonnenvoer te gaan dienen.

Aandringen

Dan begint Huizen toch wat nadrukkelijker het heft in handen te nemen en dringt op en aan. Theo Visser bedient Lars van Huisstede die opnieuw een heerlijke bal voor de goal van doelman Xander Kramer stuurt. Bij de eerste paal en bij de tweede paal zien echter twee spelers geen kans er een beslissende teentje tegenaan te krijgen. Mocht Ajax een punt pakken in Genemuiden, dan is een 0 – 6 hier noodzakelijk om het verschil in doelsaldo te kunnen compenseren. Maar dat dát er niet inzit vanmiddag, dat is inmiddels zo helder als glas.
Weer even de adem inhouden als Nick de Graaf die levensgevaarlijke spits Arno Dijkstra aanspeelt. Dijkstra speelt zich met een heerlijke draai vrij en verwerft zich zo een uitstekende schietkans. De topschutter heeft voor die fraaie beweging echter een metertje extra nodig en Olivier Pabon is er attent bij om die bal voor Dijkstra weg te snoepen voor hij nummer achttien van deze competitie binnen kan leggen.
Een harde botsing als Ahmed al Mahdi en doelman Xander Kramer beiden in volle sprint op een rare hoge bal afstuiven. De klap is op de tribune hoorbaar en we houden de adem opnieuw in. Maar wonder boven wonder staan beiden ongedeerd op. Een corner voor Huizen is al dat resteert en die levert al even weinig schade op als de botsing van zojuist.
Huizen dringt aan, maar het blijft vooralsnog bij ‘mogelijkheden’ en geen directe uitgespeelde kansen voor onze mannen.

Heen en weer

Zo golft het spel heen en weer met over en weer hachelijke momenten om niet van kansen te hoeven spreken. Als Huizen de bal achterin maar niet lekker weet te raken bij het uitverdedigen, dan is het opnieuw die gevaarlijke Yordi Assendelft die de bal van een meter of zestien hard over de goal van Pabon jaagt. Meteen daarop een herhaling als Nick de Graaf de bal bij Dijkstra bezorgt en ook deze de bal niet op doel krijgt.
Timo Vos kaatst een bal op karakter met een boog richting de sprintende Ahmed al Mahdi. Opnieuw komt dat dappere keepertje van HBC zijn goal uit stormen. Zonder angst gaat hij het duel met onze aanvalsleider aan en bokst de bal weg voor Ahmed er potten mee kan breken.
We zijn een half uur onderweg als Theo Visser de opbouw van HBC goed onderbreekt en de bal panklaar voor legt. De inzet die volgt is een faliekante mispeer die richting cornervlag zou zijn gevlogen, ware het niet dat een verdediger in volle ren de bal tegen de schenen krijgt en er een corner van ketst. Die bal had dus ook maar zo achter die prima doelman Kramer kunnen belanden! Maar zoveel geluk lijkt Huizen dit seizoen niet ten deel te kunnen vallen. De corner komt bij de eerste paal waar Dennis Lamme het luchtduel aangaat. Hoewel het er alle schijn van heeft dat de verdediger de bal kopte, geeft arbiter Smit toch een achterbal. Zulks tot luidkeels ongenoegen van vader Lamme wier adviezen aan de arme arbiter Smit onophoudelijk van de tribune rolden. Naast hem zit vriendin Janine gegeneerd te kijken als een konijntje gevangen in de koplampen van een aanstormende auto. Ik kon een gevoel van vertedering niet onderdrukken: wat een schatje!
Huizen grossiert in misverstanden. 1-2’tjes die hopeloos de mist in gaan, spelers die dezelfde voetbaltaal maar niet lijken te spreken.

Rust

Zo gaan we dus met een teleurstellende 0 – 0 de rust in. Niet dat Huizen recht kon doen gelden op ook maar iets méér, maar in de wetenschap dat een overwinning absolute noodzaak is om die nacompetitie te kunnen ontlopen hoopten we toch op dat ‘meer’.
HBC is dus niet van zinnens om deemoedig in de rol van degradant te kruipen en Huizen de punten cadeau te doen. Huizen zal vol aan de bak moeten om hier met een resultaat vandaan te kunnen rijden. Maar het speelt slordig en er gaat gewoon veel te veel mis in de opbouw. Het zal ongetwijfeld verband houden met de spanning die er op deze wedstrijd rust. Ook in Genemuiden is er nog niet gescoord en dus leven we tussen hoop en vrees.
Naast me klinkt de roep om de inbreng van Justen Kuiper die wat meer creativiteit in de voorste lijn zou kunnen brengen. Het is echter Tristen Kroeze die we nadrukkelijk aan een warming-up zien beginnen en het lijkt er op dat Kroeze als tactische zet uit de hoge hoed van Klein zal worden getoverd om deze wedstrijd in ons voordeel vlot te trekken. Op één enkele HBC speler na die ook aan het warmlopen is, is het veld leeg. Weinig jeugd in Heemstede? Het viel me al op dat er geen pupil van de week aan de aftrap verscheen.
Kuiper, Nabil Harchaoui en Timo Kozjak komen even later een ontspannen balletje hooghouden terwijl Kroeze zich opmaakt om direct aan de aftrap te verschijnen.

Wissel

Het is Timo Vos die zijn laatste minuten in een groen-geel shirt heeft gespeeld en in de kleedkamer achter is gebleven. Wat Klein hiermee beoogt is mij even een raadsel. Misschien die lange inworpen van Kroeze als wapen inzetten? In ieder geval: Timo, bedankt voor al je geweldige inzet, je doelpunten, je werklust, je karakter, je bent een sieraad voor de voetbalsport!
Het eerste wapenfeit van de tweede helft zien we na een minuut of vijf als een schot van Wilderom voor wat onrust bij ons achterin zorgt. Het levert HBC een corner op waaruit een harde inzet volgt waar Pabon door een woud van benen alle zeilen bij moet zetten om de bal op de doellijn te keren. De rebound wordt dan door De Graaf hard over gejaagd. Nee, dit wordt bepaald geen appeltje-eitje voor Huizen!
Met een heerlijke sprint en dito sliding corrigeert Jeroen Lamme slordig balverlies op het middenveld. Een minuut later is het Kroeze die met een heerlijke sliding de bal van Daan Tervoort afsnoept. Dat kan Tervoort blijkbaar niet helemaal zetten en hij haakt Kroeze die er met de bal vandoor wil gaan. Zeker aangezien net daarvoor Ahmed al Mahdi en Trevon Akello het even aan de stok hadden gehad, acht arbiter Smit het nu toch echt tijd voor geel om even de grenzen wat scherper te stellen.
Smit floot een wat wisselvallig wedstrijd met een aantal uitstekende, maar ook een aantal wat mindere beslissingen. Zulks al dan niet in combinatie met zijn assistenten die er ook wel een paar keer naast zaten door mijn niet altijd even objectieve groen-gele brilletje. Maar ik sluit ook niet geheel uit dat vader Lamme en de belangen voor Huizen mijn waarneming enigszins uit het lood zouden kunnen hebben geslagen.
HBC-coach Erik Metgod brengt dan Jesse van Loon voor Peer Noordermeer. Afgaande op de rugnummers van beide heren verwacht ik dat dat een aanvallende wissel is.

Bevrijding!

Opnieuw een geweldige aanname van captain Theo Visser die meteen Lars van Huisstede zoekt. Lars heeft dan op zijn beurt weer goed oog voor de opsprintende Ahmed al Mahdi die daarmee oog in oog met die uitstekende doelman Xander Kramer komt te staan. We springen al op van de houten bankjes als Ahmed voor de doelman verschijnt. Een kans uit de buitencategorie! Maar scoren is er helaas niet bij voor onze hardwerkende spits. Doelman Kramer komt er goed uit, verkleint zo zijn doel en dan ziet Ahmed zijn harde inzet door de doelman met de benen gekeerd worden. Teleurgesteld en gefrustreerd vallen we terug op die harde bankjes…
Nadat de speaker die er verder vooral het zwijgen toe deed had gemeld dat er een onbeheerde auto met draaiende motor op de parkeerplaats stond, brengt coach Klein dan toch Kuiper en Timo Kozjak voor Sergae Kogeldans en Elijah Kruize. Waarschijnlijk was iemand wat later gearriveerd en was in zijn haast uit die auto gesprongen om niks van de wedstrijd te hoeven missen. Blijkbaar was ik niet de enige die op van de zenuwen naar de Cruquiusweg was afgereisd…
Kuiper doet meteen van zich spreken met een actie die hij besluit met een schot dat maar net voorlangs vliegt. Hoe je het wendt of keert: het inbrengen van Kuiper brengt altijd wat grilligs in de ploeg.
Een hard schot van Dijkstra zindert langs het zijnet. Opnieuw opluchting onder de meegereisde getrouwen die heel even meenden dat de bal aan de andere kant van de paal was langs komen scheren. Pabon pegelt een wat kort uitvallende terugspeelbal richting middenlijn. De wedstrijd wil nog steeds meer niet lekker ‘ontbranden’. Een troosteloze 0 – 0 lijkt te dreigen. Wilderom worstelt zich op karakter langs Timo Kozjak die hem fel op de huid zit. Vanaf de achterlijn zet Wilderom voor en ziet tot zijn ontzetting dat zijn voorwaartsen geen kans zien er een voetje tegenaan te zetten. Het deed wat denken aan die situatie waarin Van Huisstede een soortgelijke voorzet onbenut zag blijven.
Ineens is daar die diepe bal. Was het opnieuw Visser die de bal perfect in de loop van de sprintende Kuiper legt? Ik weet het niet, de pass is zwanger van potentie en Kuiper is gretig en snel en laat zich niet meer achterhalen. Oog in oog met de uitkomende doelman Xander Kramer besluit hij voor eigen succes te gaan hoewel breed leggen op Van Huisstede eigenlijk de meest voor de hand liggende optie zou zijn geweest. Brutaal besluit Kuiper de bal zelf te nemen en met een heerlijke schuiver laat hij Kramer kansloos en zet zo Huizen op de 0 – 1 voorsprong waar we al de hele wedstrijd naar smachtten!

Consolideren!

Nu is het zaak die voorsprong over het eindsignaal te tillen! Thomas Kamstra wordt ingebracht voor de leeggespeelde Al Mahdi, Metgod brengt Mateo Fernandez voor Nick de Graaf. Het spel is op de wagen, buigen of barsten, de dood of de gladiolen!
Een kunststukje van onze aanvoerder Theo Visser die op het middenveld met een heerlijke panna Dijkstra even te kijk zet. De pass gaat goed naar Kuiper die echter te weinig steun heeft en op aansluiting moet wachten. Die komt van Theo Visser, maar dan is het ‘momentum’ uit de aanval en gaan we weer terug eigen doel. Geen balverlies lijden is het devies en ‘safety first’!
Michael van Noord en Merlijn Segerink moeten HBC weer op gelijke hoogte zien te brengen. Yordi Assendelft en Trevon Akello worden dan bedankt voor bewezen diensten. Joshua Lo-Asioe maakt zijn rentree na zijn blessure voor de eveneens op zijn tandvlees lopende Van Huisstede. Toch ook wel een defensief accentje.
Thomas Kamstra jaagt goed door en als de bal dan met een rare hoge stuit over de wanhopig springende doelman toch tot corner vliegt duikt Joshua Lo-Asioe op de hem bekende wijze ineens op bij de eerste paal om met een stevige kopstoot een doelpoging te wagen om zo Huizen in veilige haven te koppen. De bal wordt echter gekeerd en de rebound van Kuiper is dan vervolgens een prooi voor die HBC-doelman.
We naderen het eindsignaal en Huizen knokt voor wat het waard is. Een corner van Wilderom en een pegel waar Jeroen Lamme zich dapper voor gooit en waarschijnlijk nog dagen last van zal blijven houden. Het is heel begrijpelijk vrouwen en kinderen eerst. Een wanhoopsschot van invaller Segerink vliegt meters naast, een zucht van opluchting waait over de tribune.
De extra tijd is net een minuut of twee ingegaan als Thomas Kamstra een heerlijke sprint trekt en in Jasper van Altena in de rug wordt gelopen binnen de beruchte lijnen. Een ABC’tje voor arbiter Smit. De gang naar de stip is helder, het rood helaas voor Van Altena ook. Het is Theo Visser die met zijn laatste balcontact voor Huizen de 0 – 2 op het fraaie scorebord brengt, want meteen daarna fluit Smit voor het einde!

Apotheose

Huizen heeft gedaan wat het moest doen. Nu is het wachten op hetgeen er in Genemuiden op het wedstrijdformulier zal komen te staan. De spelers blijven op het veld en gespannen worden de verrichtingen in Genemuiden op de voet gevolgd. De Genemuiders zijn met tien man komen te staan en knokken zich de ballen uit de broek tegen een aandringend Ajax. De 1 – 0 is wankel en de spanning stijgt als de Ajacieden telkens weer opduiken in het Genemuider strafschopgebied.
De seconden druipen als stroop door een vergiet en rijgen zich maar moeizaam aaneen tot minuten. Eén minuut voorbij… Twee… Genemuiden houdt stand. Drie, vier , vijf… Houdt die scheidsrechter daar dan nooit op? De zenuwen gieren door de diverse kelen. Een grapjurk schreeuwt ‘Genemuiden 2 – 0!’ het wordt hem niet in dank afgenomen… Zes, zeven, acht minuten extra tijd. De zenuwen lopen me zo ongeveer door de broek.
IJsberen, negen en dan…. Dan barst het gejuich los! Genemuiden speelt opnieuw voor reddende engel. De toekomstige ploeg van Arnold Klein bewijst hun aanstaande trainer een geweldige dienst en heeft Ajax tot de nacompetitie veroordeeld! De tranen van de emotie klotsen me achter de ogen. Ik moet nog interviews doen en dus houd ik me groot, maar ik ben wel blij dat er voorlopig nog geen speler of trainer beschikbaar is om me te woord te kunnen staan. Ik ben namelijk zeker niet de enige bij wie de emoties zich een weg naar buiten dreigen te vechten. Huizen verricht hier een klein wonder speelt zich in de slotminuten van deze zinderend spannende competitie alsnog veilig en handhaaft zich dus in die felbegeerde Derde Divisie!

Brent van Bockel

Nee, nog even geen Arnold Klein. Daarvoor waren de feestelijkheden nog wat te heftig. En dus kom ik een belofte aan reservedoelman Brent van Bockel na. Brent heeft zonder morren dit hele seizoen nog geen minuut in Huizen 1 mogen maken en moest zelfs zijn optredens in Onder23 staken om op de bank bij het eerste plaats te kunnen nemen. Dat is een vorm van opofferingsgezindheid die ik niet onbenoemd wilde laten. Daarbij was ik uiteraard benieuwd hoe Brent dit seizoen aan zich voorbij heeft zien trekken.
“Ja Brent, je was weer foutloos vandaag,” grap ik schijtlollig als ik onze jonge reservedoelman even apart weet te nemen.
“Haha, ja weer foutloos! Dat is ook een kunst, hè?” lacht Brent.
“Ik zeg het gekscherend, maar ik heb ontzettend veel bewondering voor jouw inzet. Je hebt geen minuut gespeeld dit seizoen en ook in Onder23 kwam je niet meer in actie…”
“Ja, dat klopt. Kai Rademaker ging weg in de winter, waardoor het roulatiesysteem dat we beurtelings in Onder23 zouden spelen en op de bank zouden zitten in het water viel omdat we een keeper tekort kwamen. Dat werkte inderdaad wel in mijn nadeel waardoor ik niet meer aan minuten toekwam. Uiteindelijk draait het allemaal toch wel om dat eerste en dat we het zo af mogen sluiten is gewoon heel erg lekker!”
“Helaas voor jou stond er nog van alles op het spel. Vaak stelt men de laatste wedstrijd van het seizoen de reservedoelman op als er niets meer op het spel staat…”
“Ja, daar hoopte ik wel op een paar maanden geleden, maar nu we het zó afsluiten is dat eigenlijk ook wel extra lekker…”
“Toch zal je best wel gebaald hebben. Je zit niet op voetballen om alleen een beetje te trainen en verder op die bank te zitten…”
“Ja natuurlijk! Je wilt altijd spelen, dat is hoe ik erin sta. Het is wel mijn eerste seizoen eerste elftalvoetbal. Daarmee wist ik wel wat er hoogstwaarschijnlijk kón gebeuren, zo realistisch ben ik ook. Maar volgend seizoen ga ik gewoon weer vol voor mijn kansen met de nieuwe trainersstaf en dan zien we wel hoe-of-wat. De concurrentiestrijd tussen Olivier en mij is gewoon goed. Ik houd hem scherp en we gunnen het elkaar zonder meer, maar uiteraard jezelf altijd toch een tikkeltje meer, haha!”
“Het blijft uiteraard afwachten, maar heel objectief: eerste doelman worden zal met Olivier al concurrent toch wel een hele klus worden…”
“Ja, Olivier draait over het algemeen vrij solide, hij zakt nooit door de ondergrens en heeft een goed seizoen achter de rug. Elke keeper maakt hier en daar wel een ketser, ik ook! Het wordt dus lastig, maar niet onmogelijk. Anders kan je maar beter stoppen…”
“Volgend seizoen ga je waarschijnlijk wel weer minuten maken. Ook al word je geen eerste keeper…”
“Ja, daar ga ik wel vanuit dat ik dan weer minuten in het Jong-elftal zal gaan maken. Maar mijn doel blijft gaan voor Huizen één!”
“Tja, ik durf er geen zinnig woord over te zeggen, ik heb je nog geen minuut zien keepen. Maar ik wilde je toch even spreken en complimenteren voor de manier waarop jij je opgeofferd hebt voor de ploeg en de club!”
“Tja, dat hoort toch ook wel een beetje bij het keepersvak: een veldspeler wordt nog wel eens ingebracht, maar als je als reservekeeper achter een fitte jonge keeper staat die geen blessures kent, dan weet je dat dat lastig wordt!”
Aldus deze geweldige topper die zonder ook maar een minuut te spelen toch heel belangrijk voor het team is geweest. Klasse Brent!

Janine Blijdorp

Je moet als vriendin van de meest luidruchtige supporter van Huizen wel een dikke huid hebben. Janine heeft dat echter niet echt, maar ze houdt wel zielsveel van hem dat ze toch gewoon naast hem blijft zitten. De oogjes van Janine zijn nog wat vochtig als ik haar achtervolg voor een paar quotes.
“Het zijn tranen van geluk,” verklaart ze. “En heel erg van de trots op die jongens!”
“Ook op je vriendje?” plaag ik.
“Nu wel, “ lacht ze wat verlegen.
“Ik had op de tribune heel erg de behoefte je even een knuffel te geven. Je zat daar zo doodongelukkig te wezen…”
“Nou, af en toe, hè!?…” lacht Janine wat schuchter en verlegen. “Nou goed, zo is ie nou eenmaal. Je weet wat je hebt, bij hem is alles voor het voetbal, de jongens en daar houden we het maar op!”
’t Is dat ik al een beetje verkering heb, Fredje, maar anders…😉

Justen Kuiper

Opnieuw is onze jonge aanstormende talent de matchwinner. “Jij flikt het wéér! Jij verdient verdorie gewoon een borstbeeld!”
“Jaaaah! Oh, ik ben zo blij!” straalt Justen als ik hem kort na het verlossende eindsignaal in Genemuiden aanschiet. “Ik heb er echt geen woorden voor. Prachtig! Prachtig!”
“Een geweldige bal van achteruit. Je geloofde er in, je spoort die verdediger voorbij, en dan sta je dus oog in oog met die keeper. En eigenlijk had je hem af moeten geven, hè?”
“Ja een geweldige bal! Precies op maat. Ik had het wel gezien, maar ik wist voor de volle honderd procent van mezelf dat ik hem zou gaan scoren. Ik wilde niet gaan twijfelen; ik had in mijn hoofd dat ik ‘m zou gaan schieten en ik heb ‘m geschoten!”
“En je scoorde!”
“Ja, dan mag je niks zeggen, haha!” glundert onze jonge ster tevreden.
“Het was eigenlijk de winnende. Die tweede was eigenlijk de kers op de taart, maar deze maakte het verschil…”
“Ja, vorige week was ie belangrijk en nu weer. We blijven er in, zes punten erbij in de laatste twee wedstrijden!”
“Als ik jouw seizoen zo even op een rijtje zet dan begin je met veel blessureleed en vroegen we ons af of we nog wel wat aan je zouden hebben. En uiteindelijk schop je ons weer de derde divisie in!”
“Ja, het is precies wat je zegt, inderdaad! Prachtig toch! Ik heb een goede band met iedereen in het team, allemaal topgasten en mooier voor mij had het ook niet kunnen zijn. Maar ook voor de mannen die weg gaan, de staf, is dit prachtig. Daar deed ik het ook voor!
Maar inderdaad, wat jij zegt, het is gewoon prachtig hoe iedereen dolblij is, ik ben blij dat ik het team heb kunnen helpen. Het was een taaie pot, maar ja, we hebben het toch maar gewoon gedaan en dat is het belangrijkste!”

Theo Visser

Zijn laatste balcontact was nummer twaalf alweer van dit seizoen. Daarmee schijnt Theo topscorer allertijden te zijn voor Huizen als ik teammanager Henk de Groot mag geloven en dat daar heb ik een bijna absoluut vertrouwen in.
“Allemachtig, wat hebben we een spannend seizoen achter de rug!” leg ik hem voor als hij zich uitgebreid heeft laten fotograferen met vader Visser en met Jeroen Lamme. Herinneringen voor later…
“Ja, we hebben laten zien dat we het kunnen, we hebben het ook de ‘grote’ tegenstanders heel moeilijk gemaakt, vaak ook écht goed voetbal laten zien, maar ook dat we nog veel te leren hebben. Een seizoen met veel successen, maar ook een periode waarin we op een dieptepunt hebben gezeten. Maar uiteindelijk zitten we nu wel waar we nu zijn gekomen en ik denk dat dat wel heel erg verdiend is! Frappant dat we het uitgerekend ten koste van Ajax doen…”
“Ja, het lijkt wel een beetje ‘wraak’ voor het mislopen van die titel van vorig seizoen…”
“Ja, dit is dan wel geen kampioenschap, maar dit is misschien nog wel lekkerder. Vooral ook omdat we ons toch hebben opgericht na die 5 -1 uit op Urk. Toen werd het wel héél erg lastig. We hebben gewoon gedaan wat we konden en eigenlijk alles er omheen zat mee. Dat maakt voor mijn gevoel dat we dit gewoon verdienen!”
“Was het ook een assist van jou waar Justen uit scoorde?”
“Geen idee meer! Het zou maar zo kunnen. Ik was zo bezig met wat er om me heen gebeurde tijdens de wedstrijd…”
“Volgend jaar weer derde divisie, dus. Maar hoe gaan we dat redden zonder Theo Visser?”
“Ah! Nou, ik zei net al tegen Justen dat ik heel veel vertrouwen in die jongen heb. En dat bewijst ie ook vandaag. Ik zei vooraf al tegen hem: ‘Just, je gaat het doen, je gaat hem maken!’ En hij doet het ook gewoon, hij is gewoon echt goed bezig. Ik ga er natuurlijk niet over wie mijn plek volgend seizoen moet gaan invullen, maar dit team is zó hecht…”
“Je bent elk seizoen toch wel goed voor minimaal tien goals!”
“Ja, ik denk dat ik vandaag op elf ben gekomen (Ik telde er zojuist 12, 11 competitie, 1 vriendschappelijk Red.) en twaalf assists dus ik ben toch wel weer flink productief geweest, ondanks dat het er lang niet altijd goed uitzag. Maar Huizen gaat met een nieuwe trainer gewoon een nieuwe wind laten waaien…”
“Ik zie je in ieder geval met lede ogen vertrekken!”
“Tja, ik heb vorige week en nu net ook weer wel een traantje weggepinkt. Ik ga na vier seizoenen die jongens echt enorm missen, het zijn vrienden voor het leven geworden. Ik heb het net nog benadrukt bij de jongens hier. Met staf en spelers, want we zijn één grote groep, hebben we zulke mooie momenten gekend, daar kunnen de meeste voetballers alleen maar van dromen, denk ik.”

Arnold Klein

Net als ik denk hem even voor m’n recordertje te kunnen halen kaapt Gijs Moerman van de Gooi & Eemlander hem voor mijn neus weg. Ik heb altijd een beetje een verhaal in mijn hoofd hoe ik zo’n interview wil laten verlopen en dan raak ik die draad al snel kwijt als daar ook andere vragen tussendoor komen. En dus wacht ik maar even tot Gijs klaar is.
“Ja, Mister Houdini, gefeliciteerd!” feliciteer ik onze scheidende coach. “Je had het er al over: een Houdini-act en blijkbaar zijn die wonderen de wereld nog niet uit…”
“Nee, inderdaad. Dit was het enige dat ons nog restte, een x-aantal punten halen uit die laatste wedstrijden. Dat hebben we toen niet gedaan waardoor we uiteindelijk nog maar twee wedstrijden over hadden om het vege lijf te redden…”
“Ik denk dat ik vandaag op de tribune een hartslag had van honderdtwintig. Dat red ik in de sportschool niet eens!”
“Nee, kijk, op een gegeven moment neemt de spanning toe. We hoorden dat Genemuiden op een 1 – 0 voorsprong was gekomen, je weet dan dat wij ook nog moeten scoren. Voor dat we begonnen wist ik al dat dit gewoon een hele moeilijke wedstrijd zou gaan worden. Spelers die gewoon door de spanning niet helemaal hunzelf zijn, moeilijk met dit soort wedstrijden in hun spel weten te komen, moeilijk met de stress en de zenuwen om kunnen gaan. Dat heb je denk ik het eerste uur ook wel gezien. Na rust hebben we voor een iets defensievere aanpak gekozen. Zolang het nog 0 – 0 stond bij Genemuiden en bij ons ook, dan is er nog niks aan de hand. Ik had bij de wedstrijdbespreking aangegeven dat dit soort wedstrijden vaak op het allerlaatste moment beslist worden en dat we dus geen gekke dingen moesten gaan doen. Dan krijgen we met Ahmed al Mahdi een levensgrote kans en dat had ‘m eigenlijk al moeten zijn. We hebben echter ook die eerste helft een aantal goede momenten van HBC tegen gekregen die gelukkig voor ons onbenut bleven. Door die defensieve wissel haalden we de gevaarlijke kant van HBC er een beetje uit weten te halen. Daarna kregen we langzaam het idee dat ie misschien toch nog een keer zou gaan vallen. Justen moet die bal eigenlijk breed leggen, maar dat is de keuze die hij op dat moment moet maken. Als ie mist, dan krijgt ie alles over zich heen, als ie scoort is het de gevierde man en dat laatste werd het dus voor hem vandaag.”
“Heb je nog een lening af moeten sluiten richting Genemuiden?” vraag ik gekscherend.
“Haha, nee, nee, nee, ik heb eigenlijk heel weinig contact met Genemuiden gehad, maar het was inderdaad onze reddende engel. Veel mooier kan het eigenlijk niet zijn. Een trainer die naar een nieuwe club gaat en die club zorg er dan voor de concurrentie tot de nacompetitie veroordeeld wordt. Vorig jaar was Ajax de gevierde ploeg en stonden wij met de tranen door het misgelopen kampioenschap. Vandaag is het andersom, zijn wij de gevierde club.”
“Het grijpt allemaal zo naadloos in elkaar wat er vandaag gebeurde. Het lijkt wel een vooropgezette thriller. Genemuiden, jouw toekomstige club, tegen Ajax, waar we vorig seizoen die titel aan verspeelden in de slotminuten van de competitie, de arbiter die onze eerste wedstrijd van dit seizoen floot en nu dan de laatste en die ook HBC – Huizen van vorig seizoen floot…”
“Ja het lijkt wel een mooi sprookje zoals het allemaal in elkaar grijpt en mooi uitkomt.
Laten we wel wezen: er zijn behoorlijk wat dingen gebeurd. In de winterstop hebben we met de hele staf in Barcelona afgesproken om toch door te gaan nadat we aanvankelijk hadden willen stoppen. We hebben de handen ineen geslagen met maar één doel voor ogen – handhaving – en daar de spelersgroep in mee te nemen. Dat dat vandaag dan gelukt is, is alleen maar fantastisch.
Ik wil ook hier mijn staf onwijs bedanken voor hun inzet, hun loyaliteit. We kunnen geluksmomenten met elkaar delen, maar elkaar ook de waarheid zeggen over zaken die we niet goed vinden. Ik denk dat dat redelijk zeldzaam is. Je moet één visie hebben en natuurlijk ben ik de man die uiteindelijk verantwoording moet afleggen, maar de hele staf is daar onderdeel van en denkt met me mee. Een groot compliment voor mijn staf…”
“Een paar weken terug durfden we eigenlijk niet eens meer te hopen op directe handhaving en leek de nacompetitie het hoogst haalbare. Met die handhaving heb je sportief gezien toch wel een beetje je gram gehaald…”
“Ik denk dat dat ook de mooiste manier is om dat te doen. Ik sta op het veld om dat ik gedreven bezig ben met een groep en de individuele spelers. Het gaat alleen maar om presteren en daar horen sommige moeilijke keuzes bij, ook voor wat betreft het ernaast zetten van spelers. Ik laat me door niemand vertellen wie ik daar moet kiezen en wie niet. Dat doe ik alleen met mijn staf. Ik kan zondagavond het een en ander in de app gooien en dan hebben we het er dinsdag en woensdag nog steeds over en hak ik ergens die knoop door. Ons doel, de staf met Henk de Groot en Bernard Kooij, om de club terug te brengen naar een niveau dat past bij onze club. Dat begon met promotie naar de vierde divisie en nu laten we Huizen achter in de derde divisie. Dan heb je je sportieve plicht naar de club gedaan en gun ik ook een heleboel mensen binnen de club.”
“Een kleine plaquette ergens in het clubhuis wellicht?”
“Nou, dat zal wel niet. Haha! Er zijn ook zat mensen die helemaal niet zo blij met me zijn, zo eerlijk moet ik ook zijn. Maar ook dát hoort bij de sport en bij alles. Maar goed: uiteindelijk hebben we voor elkaar gebokst wat we wilden en dat hebben we te danken aan een hoop spelers waarmee we met zijn allen keihard hebben gewerkt.”
“Ik denk dat we dit hele verhaal het beste kunnen besluiten met de zegswijze dat de winnende trainer altijd gelijk heeft gehad…”
“Hahaha! Dat zijn jouw woorden, daar ga ik verder niks meer over zeggen! Haha!”

Apenstaartjes kijk op de zaak

‘All is well that ends well’ roepen de Engelsen dan in zo’n situatie. Toch bemerk ik bij mezelf een hoop open eindjes, want het seizoen liep eigenlijk geheel onverwachts af met die schitterende apotheose daar op dat veld in Heemstede. In plaats van nóg twee weken nacompetitie waar we al weken en zelfs tot negen minuten na de wedstrijd nog rekening mee hadden gehouden, was ineens na die juichpartij voorbij. Een wat onwerkelijk gevoel.
Op weg van tribune naar het veld word ik aangeschoten door Saskia Vos die me een presentje geeft. Nog helemaal van het padje door alle emoties weet ik niet eens meer of ik haar wel naar behoren bedankt heb. Ik had ook geen gelegenheid het presentje even te bekijken. Dat deed ik pas in de bestuurskamer waar ik uitermate gastvrij ontvangen werd met twee heerlijke stokjes saté. Een foutje, want de tranen sprongen me dus weer in de ogen door die lieve tekst. Zit je daar met je goed fatsoen en waterige oogjes en een dikke strot… Saskia, Timo, Martijn, Opa en Oma Vos: allemaal harstikke bedankt, ik heb het allemaal uitermate gewaardeerd, de chocolaatjes, de kaartjes met lieve woorden van waardering. Ik was er immer ontzettend verguld mee! Ik wens jullie heel veel mooie momenten daar op de tribune van Hoogland! Doe voorzitter Nico Terschegget de hartelijke groeten van me!

Gehandhaafd dus. Op het nippertje.
Terugkijkend op het afgelopen seizoen laat ik mijn gedachten weer even terug gaan. Vier forse nederlagen: tegen Frankie van den Bosch en zijn Sportlust, bij Genemuiden uit (daar heb je ze weer!), de even pijnlijke als ontluisterende nederlaag uit bij concurrent HSC’21 en op Urk waar we net zoveel kansen als de Urkers kregen maar maar niet wisten te scoren. De teleurstellingen bij Hercules uit waar de mooiste kansen tegen de ballenvanger eindigden. De late nederlaag in Harkema en de nederlaag in eigen huis tegen de Friezen. Of de arbitrale dwaling die ons in Nijkerk twee kostbare punten kostte.
Maar ook de hoogtepunten: de overwinning uit bij Ajax die de hoop weer aanwakkerde, het fraaie gelijke spel tegen toen nog kampioenskandidaat IJsselmeervogels. Dat ene bonuspuntje trekt ons nu dus toch over de streep als je het op de keper beschouwt.

Dan de terugkeer hier in Huizen na de handhaving. Daar stonden ze: met fakkels, bier en een heuse DJ. Half en half had ik verwacht voor een leeg sportpark te arriveren. Acht uur thuiskomen is nou niet een tijdstip waar je in de kantine vanaf half drie even op gaat zitten wachten. Klasse taatjes! Dit was een thuiskomt die bij een dergelijke prestatie hoort.
In de kantine een heerlijke Klaas Vos-imitatie van Tristen Kroeze die spelers en staf nog even voor het voetlicht haalde. Jammer dat Klaas dit zelf niet heeft aanschouwd, want het was hilarisch.
De feestvreugde was nog volop aan de gang toen ik besloot huiswaarts te keren voor het korte verslag. Dank aan Dirk Westland die me keurig het plaatje zond dat boven dit verslag hangt. Precies het plaatje dat ik in gedachten had, Dirk! Bedankt!
Klaar nu. Ineens!
En dat realiseerde ik me eigenlijk pas goed toen Irene, de partner van Arnold Klein, me achterna kwam rennen om even afscheid te nemen. Ook al zo’n lieverd! Achteraf had ik eigenlijk ook nog van wat mensen afscheid willen/moeten nemen, maar dat kwam er dus niet van. Dus bij deze aan een ieder die ik ken: allemaal een hele fijne vakantie, lekker opladen naar het nieuwe seizoen en dan weer fris aan de bak. Met een nieuwe staf gaat Huizen ook een nieuwe fase in haar bestaan in. Een fase waarin we een bestendig derde divisionist moeten zien te gaan worden, want een seizoen als dit is gewoon niet goed voor m’n hartslag en hoop ik eigenlijk niet meer mee te gaan maken. En ik hoop nog vele seizoen uw verslaggever en Apenstaartje te mogen blijven! Ik hoop daar binnen afzienbare tijd zicht op te krijgen.
Het zit er op, we hebben onze vuurdoop in de derde divisie overleefd! Op naar komend seizoen!