Staphorst met stip

Zonnig, fris, ideaal voetbalweertje als we al vroeg op pad moeten richting het opvallend sterk presterende Staphorst. De promovendus nestelde zich met stip in de kop van het klassement en draait enkele wedstrijden voor de winterstop gewoon volop mee voor de titel.
Dranghekken nog voor de poort van De Wolfskamer vanwege de festiviteiten van de vrijdagavond toen het fantasie-elftal De Wolves het op had genomen tegen de Creators FC, een team van ‘influencers’. Ik blijf het een merkwaardig fenomeen vinden dat onze jeugd zoveel behoefte heeft aan ‘leiding’, ‘voorbeelden’ en zich daarmee zo nadrukkelijk laat ‘influencen’. Ik denk dat onze samenleving toch ergens tekort schiet dat die behoeft aan ‘ influence’ dermate groot is dat hier drommen jongeren voor op de been komen. Ik denk echt dat ik inmiddels een ouwe zeur ben geworden… Voor de volledigheid: de Wolves – met onder andere Robert Baas en fysiotherapeut Özkan Adiküzel in de gelederen – wonnen uiteindelijk na een 1 – 3 achterstand met 5 – 4. waarvan acte.
Vanmiddag staat Huizen dus voor een wat serieuzer opgave. In de bus naar Staphorst teken ik op voorhand voor een puntje. Onderweg belanden we ineens in een fiks mistgebied, maar eenmaal op sportpark Het Noorderslag schijnt het zonnetje weer volop.
Aan de bestuurstafel vraag ik uiteraard even wat het geheim is van deze opmerkelijke debutant. ‘Ach, als het maar even lekker rolt, dan gaat het eigenlijk vanzelf,’ is de bescheiden verklaring van Staphorst voorzitter Miggels.
Het wedstijdformulier dat al op de tafel ligt stelt me even voor een raadsel: ik krijg de Huizer opstelling maar niet rond. Keer op keer kijk ik de namen na maar mis een middenvelder. Dan ga ik tellen en ontdek dat er aan Huizer zijde slechts tien man op het formulier staan! Dat zal toch niet de tactiek van De Groot zijn, neem ik aan. Afgaande op de namen van de wisselspelers verwacht ik dat er uit het drietal Robbie Schipper, Elijah Kruize en Saber Charif een keuze voor de elfde man gemaakt zal worden. En daar heb ik dus goed gegokt, want als ik langs het veld wandel richting tribune, schiet ik teammanager Maarten Boot even aan en hoor ik dat Saber Charif de uitverkorene is om het elftal compleet te maken. Opnieuw een in mijn ogen logische keuze van onze coach.
De pupilletjes van de week Vince Russcher en Mark van der Sluis combineren vrolijk richting Olivier Pabon die in eerste instantie de inzet niet weet te ontwijken, maar de mennekes ruimhartig een tweede kans biedt. Opnieuw moet hij moeite doen de bal te ontwijken, maar nu is het dan toch raak. Ik hoop dat alle Staphorsters vandaag zoveel moeite zullen hebben het doel te vinden…

Open

Van meet af aan willen beide ploegen het achterste van hun tong laten zien en ontstaat er een levendige, open wedstrijd waarin het spel snel heen en weer golft. Als dat het geval is betekent dat ook dat er wel het nodige fout gaat in de wederzijdse opbouw, maar de intensiteit waarmee die fouten gemaakt worden maakt het een aangenaam schouwspel voor de toeschouwers.
Na drie minuten een vrije trap voor de Staphorsters. Net buiten de hoek van onze zestien als Mark Jagt neergaat. Een tikkie breed en dan een uithaal die bij de tweede paal tot corner wordt gekopt. Even alle hens aan dek voor Huizen, maar we komen er zonder kleerscheuren vanaf.
Een minuut later ziet Jostein Ohm doelman Stan Meekhof wat ver voor zijn doel staan en probeert het met een lange boogbal. Helaas was het vizier nog niet helemaal op scherp gesteld. De Staphorsters zijn dan echter wat slordig met de opbouw na de doeltrap en na wat omzwervingen komt Tim Vrakking net wat snelheid tekort om Frank van der Burg voorbij te komen.
Ook best wat leuke staaltjes voetbal. Zo zie ik Twan van der Kamp met een heerlijke controle en meteen erna met een kleine lob onze Jaylon Moi Thuk Shung passeert. Een fraai stukje techniek waar ik als voetballiefhebber best van kan genieten, zelfs als het een tegenstander betreft.

Over en weer

En zo gaat het spel over en weer. Niet altijd zo hoogstaand als ik zojuist beschreef, maar we hoeven ons daar in Staphorst zeker niet te vervelen! Wel een heerlijke actie van Jostein Ohm die de bal aan de op sprintende Kozjak meegeeft. Een genot in de eenvoud! Sergio Kozjak davert door en weet de achterlijn te halen. Was het de bedoeling de bal voor te geven of was het een bewuste doelpoging? Het effect is in beide gevallen een moeizame redding van doelman Meekhof bij de eerste paal! Twee minuten later eist Ohm zelf de hoofdrol op als hij daadkrachtig opstoomt en rand zestien venijnig uithaalt. Deze keer is het Dirk Muis die erger voor de thuisploeg voorkomt door met alle ziel en zaligheid de inzet te blokkeren.
Zo gaat het spel over en weer. Een ‘veelbelovende aanval’ van Huizen wordt dan door arbiter Pascal Smeenk afgefloten vanwege een hoofdblessure van Kjelt Engbers. Ik heb niet gezien waar, hoe en of hij die blessure ook opgelopen had, maar de regel is dat er bij een hoofdblessure onmiddellijk afgefloten dient te worden. Eerlijk gezegd oogde Engbers wel degelijk aangeslagen en ik geef hem dan ook absoluut het voordeel van mijn toch wel wat partijdige twijfel. Tegenwoordig grijpen spelers na balverlies standaard naar het hoofd, al worden ze op de enkels geraakt. Maar nogmaals: zo oogde de blessure van Engbers niet en hij moest dan ook even naar de kant. Dat het echter wel zonde was van die fraaie aanvalsopzet, tja, dat deed het Huizer hart toch wel even zeer…
Opnieuw Ohm die van zich doet spreken. Als Dirk Muis rustig denkt te kunnen opbouwen zit onze lange vleugelspits er goed tussen en heeft ineens vrij baan richting doelman Meekhof. De hoek is echter lastig en Meekhof blijft goed kijken en op de benen. Daardoor is hij in staat de inzet te pareren ten koste van een corner. Die hoekschop weet hij vervolgens simpel weg te vangen en opnieuw laat Huizen een goede mogelijkheid ongebruikt om de Staphorsters op achterstand te zetten.
Ook Staphorst is niet altijd even effectief waar het de kansen en mogelijkheden betreft. Jorn Hekkert gaat goed door tot op de achterlijn en net als Sergio Kozjak eerder aan de andere kant op Meekhof stuitte, is nu de harde inzet een prooi voor Pabon.
De beste kans van deze eerste helft is echter voor de thuisploeg als spits Sam Crowther Jeroen Lamme weet uit te kappen en zo ineens recht voor de goal vrij voor Pabon mag opduiken. Ik tel de goal al als onze doelman opnieuw zijn grote waarde voor de ploeg demonstreert en met een katachtige reactie de inzet uit zijn doel weet te meppen. De onvermijdelijke corner komt voor en dan jaagt Engbers de bal zo ongeveer richting Hoogeveen. Maar ja, die had waarschijnlijk nog wat hoofdpijn, zullen we maar denken.

Aiiiii….

Weer een heerlijke aanval die richting Meekhof dendert. Tijmen Bakker (weer heel veel onopvallend, maar uiterst nuttig stoor– en corrigeerwerk!) weet Saber Charif te bereiken en dan gaat de bal naar Jaylon waar er een verdediger tussen weet te komen. Doelman Meekhof reageert wat paniekerig op de terugspeelbal, maar komt er mee weg.
Een verre bal waar Ohm in gelooft. Ohm pikt op en als zijn man dan uitglijdt op het natuurgras, dan ziet Jostein zijn kans schoon. De uithaal gaat echter rakelings voor de goal van Meekhof langs. Nee, Huizen is bepaald niet kansloos tegen de nummer drie van de ranglijst en doet er voetballend zeker niet voor onder!
Helaas krijgt men in het voetbal niet altijd waar men recht op denk te hebben en dat blijkt als Mark Jagt ons strafschopgebied binnen dribbelt na een fraaie actie van Sam Crowther. De bal wordt teruggelegd op Frank van der Burg die de bal richting tweede paal zwiept. Tim Vrakking kan met Milan de Koe in zijn rug niet anders dan de bal corner koppen. Die hoekschop wordt genomen door Jagt en tot voorbij de tweede paal gebracht waar De Koe opnieuw gevaarlijk opduikt. Hij weet de bal richting linkerpaal te koppen en dan is het Sergio Kozjak die in een uiterste poging de bal nog uit de doelmond te werken de bal tenslotte in eigen doel werkt. 1 – 0… Wie zei er dat voetbal rechtvaardig moest zijn?

Rust

Nadat Jaylon nog bij een actie een fraaie duikeling over de boarding had gemaakt en daar wonder boven wonder weer ongeschonden achter vandaan klautert, is het dus even slikken als we aan de spreekwoordelijke thee gaan. Toch is er van ‘wanhoop’ op de tribune geen sprake, het vertoonde spel geeft alle aanleiding aan te nemen dat deze achterstand best nog wel eens in de tweede helft goed gemaakt zou kunnen worden. Huizen voetbalt gewoon goed mee, laat leuke dingen zien en is zeker niet de mindere van de thuisploeg.
Zo op het oog lijken er ook geen spelers al bezig met een invalbeurt die aanstaande zou zijn, dus ik denk dat ook coach De Groot nog alle vertrouwen heeft dat deze mannen de zaak nog recht zullen kunnen gaan trekken.
Bij Staphorst zie ik echter de lange Mike Veenstra wél bezig met wat op een warming-up lijkt. Aan de oefeningen te zien moet hij straks met lange passes de boel gaan open breken.

Domper

Een vrije trap na rust als Joshua Lo-Asioe Milan de Koe wat zwaar attaqueert, halverwege onze helft. De bal gaat even rond in de Staphorster gelederen als de bal dan uiteindelijk bij die dekselse nummer veertien belandt, Mark Jagt, de kleine grote architect van de Staphorsters. Die heeft goed oog voor Frank van der Burg, de opkomende man op de vleugel die de bal strak voorzet vanaf de achterlijn. Pabon zit er er nog net aan met de vingertoppen, maar kan niet verhinderen dat de bal voor de voeten belandt van de inkomende Sam Crowther. Als Jeroen Lamme dan uitglijdt op het moment dat hij zich voor de inzet wil gooien, dan ziet de eveneens weg glibberende Crowther zijn inzet toch van dichtbij tegen het net slaan… 2 – 0 en dat dooft toch wel het vertrouwen op een resultaat in de Huizer harten op de tribune.
‘Damage control’ lijkt nu het devies. Hopen dat het geen zware nederlaag gaat worden tegen het ontketend lijkende Staphorst. De woorden van de Staphorst voorzitter gaan weer even door mijn hoofd: ‘Als de ballen eenmaal een paar keer goed vallen, dan gaat het verder vanzelf…’ Ook nu mocht Staphorst weer vrouwe Fortuna op de knietjes danken… Het zit Huizen niet mee…

Opleving

In de eenenvijftigste minuut mag Jostein Ohm dan een vrije trap nemen. Vanaf zo ongeveer de zijlijn halverwege de Staphorster helft zwiept hij de bal in de doelmond waar doelman Meekhof in het gedrang het zekere voor het onzekere neemt. Rand zestien belandt de bal voor de voeten van Ahmed al Mahdi die spijkerhard uithaalt maar slechts de billen van Milan de Koe raakt. Het leidt tot een uitbraak van Staphorst en lijkt Hekkert er vandoor te gaan. Sergio Kozjak onderkent het gevaar en zet op het gladde veld een sliding in om Jagt te stoppen. Sergio mist de bal, maar raakt Hekkert en dat levert hem een terechte gele prent op. Terecht en er viel vandaag weinig negatiefs te melden over arbiter Pascal Smeenk (u weet wellicht nog wel: de arbiter van onze verloren kampioenswedstrijd tegen Ajax!). Smeenk zou vandaag een onberispelijke wedstrijd fluiten.
De Groot maakt van de gelegenheid gebruik om Dailey Groenewegen in te brengen voor Joshua Lo-Asioe. En met succes, want twee minuten later gaat Jaylon goed op avontuur in de Staphorster zestien, zet strak voor en dan is daar bij de tweede paal Jostein Ohm voor het laatste tikje, ondanks de aanwezigheid van Kjelt Engbers. 2 – 1 en Huizen lééft nog!
Artuur Zutterman troeft dan rand zestien Jorn Hekkert af en ziet al glibberend zijn inzet maar net naast de goal van Meekhof hobbelen.
Opnieuw een corner voor Staphorst. Jagt uiteraard weer als architect achter de bal. Met die lange fysiek sterke Staphorsters voor de goal is iedere corner toch wel een benauwde toestand. Ook nu komt de bal weer fraai voor en dan is het aanvoerder Dirk Muis die deze keer niet koppend maar met een heerlijke volley Olivier Pabon op de proef stelt. Onze jonge doelman bewijst opnieuw zijn waarde met een knappe safe in de bovenhoek. De corner die dat weer opleverde wordt nu echter door Jagt gevaarloos voorlangs gejaagd.

Geloof, hoop en liefde

Huizen voelt de hoop groeien dat er hier toch wat te halen is en gaat meer risico nemen. Een pass van Zutterman gaat maar net aan Jostein Ohm voorbij, die sterke Mark Jagt wordt er uit gehaald door Staphorstcoach Richard Karrenbelt. Voor hem komt Mike Veenstra in het veld. Ook David Bouwmeester moet het veld ruimen voor Sil Bos. Karrenbelt is er bepaald niet gerust op. Hij wisselde eerder al Kjelt Engbers voor Aleks Jankovic en lijkt nu te gokken op de snelle counter via die lange spits Veenstra.
Geel voor Milan de Koe die Tim Vrakking torpedeert. Het spel golft heen en weer, Huizen heeft een veldoverwicht en lijkt hard op weg naar de gelijkmaker. Een schuiver nog van Al Mahdi die weer voorop ging in de strijd. Wat een geweldige inzet laat die man toch iedere week zien!
Dan wordt Sergio Kozjak door die lange invaller Veenstra getorpedeerd als Daimen Schra een diepe pass verzendt. Een beetje vreemde overtreding aangezien er van een duel eigenlijk nog geen sprake was. Via de mail verklaart Sergio me: “Hij liep op mij in waarop ik mijn been daarna niet meer goed kon gebruiken en de pijn er niet kon uitlopen. Wel een pijnlijk “ijsbeentje”! Een ‘ijsbeentje’ dus voor Sergio Kozjak. Deemoedig komt Veenstra zijn spijt betuigen, maar daar is Kozjak niet mee geholpen. Trekkebenend probeert hij door te gaan, maar het is duidelijk dat iedere uitval over zijn kant niet meer door Sergio belopen kan worden. Hij moet er uit, maar er is nog geen vervanger ‘warm’.
Het is de tachtigste minuut. Drie minuten na de blessure van Kozjak als het onvermijdelijke dan gebeurt. Aan de zijlijn krijgt die bloedsnelle Veenstra de bal, tikt hem op volle snelheid langs de kansloze Kozjak die dit nu onmogelijk meer kan belopen, gaat goed door langs de lijn en ook Vrakking die toegesneld komt om het gevaar te bezweren, wordt op pure snelheid voorbij gestoken. Dan de schuiver waar Aleks Jankovics naartoe duikt. Ik heb mijn twijfels of hij de inzet nog raakte, maar via de binnenkant van de paal ketst de inzet – ondanks verwoede pogingen van Zutterman om het onheil nog te keren – naar de 3 – 1. Einde oefening. Dit gaat Huizen niet meer goed maken…

Alles of niets

Het is in onze mannen te prijzen dat men nog steeds de handdoek niet wenste te werpen. Nóg meer risico wordt er genomen. Robbie Schipper en Thomas Kamstra worden het veld in gestuurd om Kozjak en Charif af te lossen. De dood of de gladiolen, of zo. Het levert nog wel een goede kans op voor invaller Elijah Kruize die Tijmen Bakker was komen vervangen. Temidden van Staphorst verdedigers weet hij zich knap vrij te draaien, een man te passeren en zo oog in oog met doelman Meekhof te komen. De schuiver wordt echter met de voet gekeerd door de Staphorstgoalie die ongetwijfeld even opgelucht adem zal hebben gehaald. Verder levert het eigenlijk alleen nog wat kansjes en mogelijkheden op voor de thuisploeg die weet dat het alleen maar geen gekke dingen hoeft te gaan doen om deze driepunter over de streep te kunnen trekken. En daar is de sobere voetballende ploeg van trainer Richard Karrenbelt bepaald de ploeg niet naar. Pabon doet nog een paar keer positief van zich spreken en dan fluit arbiter Smeenk zijn onberispelijk gefloten wedstrijd de boeken in. Huizen blijft met lege handen achter en lijkt toch een beetje in de hoek te zitten waar de klappen vallen. Want vandaag was er zeker ook tegen deze nummer twee (inmiddels) best wat te halen geweest. Ondanks de nederlaag toch niets dan waardering voor de ploeg die de volle negentig minuten gestreden heeft voor wat het waard was. Een puntje had er zeker in kunnen zitten, maar dan had het ook een beetje mee moeten zitten zoals het vandaag de thuisploeg meezat…

Rob de Groot

“Praat ik nu met een trotse trainer, een teleurgestelde trainer, of met alle twee?” vraag ik onze coach als hij klaar is in de kleedkamer. Ik kan me namelijk alle drie wel voorstellen na de wedstrijd die we zojuist hebben gezien.
“Nee, dan spreek je met een teleurgestelde trainer,” klinkt het met wat berusting in de stem. “Dat overheerst toch wel…”
“In welk opzicht?”
“In het opzicht dat ik denk dat er vandaag wel wat te halen viel. En als je dan toch met nul punten de bus in gaat, dan is dat teleurstellend.”
“Maar ja, je speelde wel tegen nummer drie!”
“Ja, het is natuurlijk een ploeg met kwaliteiten en dat hebben ze ook wel laten zien. Maar het is ook een nummer drie met een speelwijze waarvan ik denk dat we moet onze kwaliteiten in mee zouden moeten kunnen…”
“Maar dat konden we ook!”
“Ja, precies! Dan kijk ik dus niet naar het feit dat ze nummer drie staan, waarvoor ik ze gewoon alle complimenten geef, maar dan gaat het me meer om deze wedstrijd, daar had gewoon meer in gezeten dan nul punten…”
“Welke belangrijke opdracht die je ze vooraf meegegeven hebt is er niet goed uitgevoerd of is er niet nagekomen?”
“Nou, dat zat ‘m met name in de eerste helft! Ik vond ons de eerste twintig minuten slordig, kozen we in de opbouw voor een bal door de as. Daarvan hadden we afgesproken om die te vermijden, meer de zijkanten te zoeken om er omheen te spelen. Dat deden we die eerste twintig minuten niet, dus dat was een afspraak die ik op het veld niet terug heb gezien. Op het moment dat we dat wél deden, toen werd het ook gelijk gevaarlijk. Tegen deze ploeg moet je geen balverlies lijden in de as van het veld. Dan hebben zij heel veel kwaliteit voorop…”
“Toch leek mij dat de nekslag via de flanken kwam…Met de 2 – 1 zaten we gewoon nog in de wedstrijd…”
“Precies! Zij maakten die 2 – 0, maar vanaf dat moment hebben we wel weer controle gehad. Nadat we de 2 – 1 maakten, hing de 2 – 2 méér in de lucht dan de 3 – 1… Nadat Sergio Kozjak geblesseerd raakte met een ijsbeentje waren we nog bezig de zaak om te gaan zetten. Dan lijden we balverlies met veel ruimte en ja, dan komen zij in hun kwaliteit. Dan is het gewoon zonde dat het 3 – 1 wordt, want dan wordt het wel héél erg lastig. Toch denk ik dat als we nog de 3 – 2 hadden weten te maken, dat we dan hadden we nog een scenario als bij Genemuiden kunnen beleven, maar twee goals goed maken was op dat moment gewoon teveel…”
“Tja, ik zie een ploeg die tot de laatste minuut blijft knokken – dan ben ik trots. Ik zie een ploeg die toch voetballend met de nummer drie mee kan – dan ben ik trots… Die er toch op het oog niet écht voor onder doet, dan ben ik wéér trots… Waarom ben jij niet trots?”
“Nou, ik ben ook wel trots, zeker als ik er wat langer over nadenk, zeker over de goeie dingen die ik vandaag toch ook weer gezien heb… Maar ja we weten dat we voor deze wedstrijden negentig minuten de focus moeten hebben en ons geen foutjes kunnen permitteren. We hebben een aantal keren achter de feiten aangelopen en hebben dat nog kunnen corrigeren, maar vandaag lukte dat dus niet. Dat kwam voor een deel door die eerste vijfentwintig minuten waardoor het zeg maar te lang duurde om in die wedstrijd te komen. Als je het daar wél goed doet, dan wordt het 0 – 1 en 0 – 2 en dan moete zij komen! Dáár ben ik dus teleurgesteld over…”
“Voor de wedstrijd sprak ik met de voorzitter en vroeg hem wat ze zo goed deden. Hij zei: ‘Ach, het valt gewoon een paar keer goed’… Was dát nou eigenlijk niet gewoon het verschil vandaag, dat het voor hen wel en voor ons niet goed ‘viel’?”
“Ja, dat was wel een verschil, maar ik vind het ook wel een kwaliteit van hen. Als ergens een bal tussen valt en het zou fifty-fifty moeten zijn, dan is het op de een of andere manier toch altijd zestig-veertig voor hen. Het is ook hun speelstijl: ze vallen alles aan. als je lekker in vorm bent en je pakt het acht keer, dan denk je niet meer na en dan gá je gewoon. Dan komt het ook naar je toe! Het was onze opdracht om dat gevoel te doorbreken en er voor te zorgen dat er wél een keer iemand gaat twijfelen. Dan kan het maar zo de andere kant op vallen in deze competitie…”
“Je haalde op een gegeven moment Tijmen Bakker er af, maar die vond ik bepaald niet slecht spelen…”
“Dat was tactisch. Ik vond dat we met name áán de bal behoefte hadden aan meer creativiteit op de helft van de tegenstander. Daar dacht ik met Elijah Kruize een impuls aan te geven. Daarbij had Tijmen zestig minuten gespeeld, zestig minuten keihard gebuffeld, dan zit het bij ons wel zó dicht bij elkaar dat de volgende er op moet. Dat had dus zeker niets te maken met dat het niet goed was, maar puur dat ik denk dat Elijah aan de bal wat sterker is dan Tijmen. Het was alleen jammer dat Elijah dat niet beloont met een doelpunt. Hij deed alles goed, kapt zich goed uit en dan zou het maar zo 3 – 2 kunnen zijn geworden en dan zit je er weer helemaal in…”
“Dat zijn dus die balletjes waar ik het net over had, die goed of juist fout vallen…”
“Ja, dat is dus een goed ontwikkelpunt voor ons om aan te werken.”
“Ondanks de nederlaag stap ik niet echt depressief de bus in…”
“Nee, ik ook niet hoor. Ik heb in de kleedkamer ook aangegeven dat wij gewoon niet alles kunnen winnen. Er zitten gewoon wedstrijden bij waarbij we het goed doen, maar toch geen punten pakken. Ik heb het nog wel even gehad over die eerste vijfentwintig minuten, die kunnen we onszelf gewoon aanrekenen, daar moeten we gewoon beter in gaan worden. Maar als je dan zo terug in de wedstrijd weet te komen, dan doe je toch ook weer dingen goed…”

Tijmen Bakker

“Ik vond je sterk spelen! Het verbaasde me dat je er uit werd gehaald,” open ik het interview met onze als immer zo hard werkende jonge middenvelder. Ik heb op dat moment nog niet de uitleg van coach De Groot gehoord en ben dus benieuwd hoe Tijmen er zelf tegenaan kijkt.
“Ja, eerlijk gezegd was ik zelf ook wel een beetje verbaasd. Ik denk dat in dit soort wedstrijden mijn kwaliteiten juist heel erg nodig zijn: hard werken, doorzetten, niet bang zijn. Maar goed, die keuze maakt de trainer en die heb ik maar gewoon te accepteren. Elijah Kruize is natuurlijk wel een iets ander type voetballer dan ik, andere voetballende kwaliteiten, iets meer aan de bal waar ik het meer van loopacties moet hebben. We stonden achter, dus we moesten wel wat zien te forceren. Ik denk dat dát de overweging was…”
“Je deed ontzettend veel onopvallend, maar o zo nuttig correctiewerk, corrigeren waar anderen verkeerde passes hadden gegeven…”
“Ja, ik ben natuurlijk niet een type voetballer die uitblinkt met statistieken. Af en toe had ik wel wat last met het veld en schoot de bal te ver van mijn voeten. Dat is wel een puntje waar ik wel kritisch op mezelf over ben. Maar dit is onnodig puntverlies en dat moeten we slikken…”
“Ik denk dat zij net een fractie sterker waren op de beslissende momenten… Maar we deden wel ontzettend goed mee!”
“Ja, zeker! Tot aan de 1 – 0 hadden we gewoon echt het gevoel dat er vandaag iets te halen viel. Een paar minuten voor rust valt die goal eigenlijk een beetje lullig binnen. Ze hebben ontzettend sterke mensen en daar moeten we gewoon scherp op zijn. Dan geven we teveel weg en dat is zonde…”
“Ook na de 2 – 1 zag ik een Huizen dat bijna dominant voetbalde…”
“Ja, na die 2 – 1 zag je onze veerkracht. Het lijkt alleen of we elke keer eerst een schop onder onze kont moeten hebben voor we dat kunnen laten zien. We moeten gewoon van minuut één tot minuut negentig – net als zij – blijven vechten. Dat gebeurt bij ons te laat en dan verlies je deze, maar ook Rohda Raalte, Harkema trek je dan niet over de streep. Dat zijn allemaal wedstrijden waarin je ontzettend veel veerkracht toont, maar toch te laat of te weinig… Dat kán op dit niveau niet….”
“Is dat ook niet een kwestie van net een streepje kwaliteit waardoor een steekpass net wél zou aankomen, dat ie net wél binnenvalt?”
“Nou, ik denk dat wij ontzettend veel kwaliteit hebben en dat hebben we ook meerdere wedstrijden al wel laten zien. Uiteindelijk hebben we nu alleen nog maar verloren van de nummers één tot en met nummer drie en van Sparta Nijkerk. Dat zegt natuurlijk ook wel wat! Het wordt alleen wel tijd dat we ook van dit soort ploegen gaan winnen, want ook dát zit er gewoon in. Die kwaliteiten hébben we! We doen ons te vaak tekort…”
“Ik sprak je enige tijd geleden en toen gaf je aan dat dit jou seizoen moest gaan worden. Vind je zelf dat dat gelukt is?”
“Ja, ik heb zeker het gevoel dat ik aan ‘mijn’ seizoen bezig ben! Ik speel heel veel en daar ben ik heel erg blij mee. Ik merk ook dat ik me wel ontwikkel, als zijn er zeker punten waar ik nog op moet verbeteren. Daar moet ik keihard mee aan de slag om nog verder stappen in mijn ontwikkeling te kunnen maken. Maar ik ben blij hoe het nu gaat…”
“Una Paloma Blanca…?”vraag ik. Tijmen staat met ontbloot bovenlijf voor me en mijn oog valt op de opvallende tatoeage op zijn borst. Nou zie ik Tijmen niet echt aan voor een George Baker-fan, dus ben ik nieuwsgierig naar de betekenis…
“Ja, dat was het favoriete nummer van mijn vader. Dit is dus een eerbetoon aan hem…”
Fijne voetballer, mooi mens…

Mike Veenstra

Ik neem niet vaak spelers van de tegenpartij op de korrel, maar met zijn beslissende inbreng kan ik toch even niet om hem heen. Hij staat me welwillend te woord…
“Je hebt invalbeurten en je hebt invalbeurten! Maar die van jou was me er één!”
“Zeker weten!” glundert de donkere aanvaller (ik wist hem er op het wedstrijdformulier niet zonder rugnummer uit te pikken met die puur Noord-Nederlandse achternaam).
“Wat een snelheid!” voeg ik er bewonderend aan toe.
“Ja, dat is wat ik heb, haha!”
“Ik zag je in de rust al bezig en had je eigenlijk bij het begin van de tweede helft al verwacht…”
“Ik was daar wel op voorbereid dat ik een beetje tegen het einde van de wedstrijd zou komen, dus daar maakte ik me mentaal wel klaar voor, zeg maar. Ik weet dat ik altijd wel iets kan brengen, de vraag is altijd ‘wát’!”
“Nou, dat hebben we gezien!”
“Ja, vandaag is het een assist…”
“Maar wát voor een! Je hebt ook assists en assists… Ik heb hier als voetballiefhebber ontzettend van genoten!”
“Ah…, dank u wel!”
“Waarom begon je niet gewoon in de basis?”
“Tja, ik zou het niet weten. Het zijn de keuzes van de trainer. Ik kom natuurlijk wel terug van een hamstringblessure en dan moet je jezelf uiteindelijk wel eerst weer even bewijzen. En ook voorzichtig brengen, dus aan de ene kant snap ik het ook weer wel. Maar als speler wil ik natuurlijk gewoon spelen. Maar we hebben allemaal goede spelers, dus dan is het gewoon laten zien dat je er in hoort.”
“Jullie doen het als promovendus verbazingwekkend goed…”
“Jazeker! We hebben die kwaliteit ook. Ik vind het alleen maar mooi!”

Emily

Als ik even naast een lief klein meisje aanschuif om mijn patatje te verorberen kan ik de verleiding niet weerstaan ook háár even mijn recordertje onder de neus te duwen. Ze krijgt er een kleur van, de schat. Haar achternaam versta ik niet helemaal goed in de drukte van de kantine maar het klinkt als ‘Bloewer’.
“Wat vond je van de wedstrijd?” vraag ik terwijl haar vriendinnetjes guitig zitten te gniffelen. Ze is er zichtbaar verlegen mee.
“Ja, mooi!” verklaart ze kort van stof.
“Omdat jullie wonnen, natuurlijk!” plaag ik een beetje verder. “Maar vond je het niet een beetje onverdiend?”
“Nee, hoezo?”
“Vond je Huizen dan niet véél beter?” blijf ik haar uit haar tentje lokken.
“Nee…” is het korte antwoord.
“Heb je dan wel verstand van voetballen? Voetbal je zelf ook?” blijf ik haar een beetje voeren.
“Ja, hier bij Staphorst! In de JO13-1…” verklaart ze zichtbaar trots.
“Zo! Bij de jongens, dus! Vind je dat leuk?”
“Ja!” klinkt het volmondig.
“En heb je er al een vriendje?” plaag ik een beetje door.
“Hihihi, nee! Hahaha!” klinkt het schaterend van de pret!
Met “Nou, leuk dat je toch even met me wilde praten,” laat ik haar gierend met haar vriendinnetjes aan mijn vragen ontsnappen. Hartverwarmend! Maar blijkbaar wel een talentje als ze in de JO13-1 speelt! Gaan we vast nog wel eens wat van horen!