’n Lastige opgave

“Hoe vaak kan iemand naar het toilet in een uur?” vraagt mijn vrouw me licht geïrriteerd als ik voor de tweede keer in drie dagen ongedurig tussen huiskamer en tuin heen en weer pendel. Ze wordt gek van me en heeft al een nachtje bij haar zus geslapen omdat ze helemaal iebel van me werd.
Eén dagje rust slechts gunde de KNVB onze mannen. Zelfs profs die vijf dagen of meer in de week trainen, krijgen minimaal drie dagen rust tussen wedstrijden. Maar amateurs die de volgende dag weer gewoon naar hun werk moeten zouden met één dag kunnen volstaan. Volstrekt bespottelijk en ik kan me de speeches van Ajaxcoach Middelbeek en DHSC-coach Delfgou wel voorstellen: Middelbeek zal zijn mannen oppeppen er ondanks die ogenschijnlijk kansloze achterstand van zeven punten toch nog vol voor te gaan omdat die race bij een nederlaag van Huizen bepaald nog niet gelopen is. Delfgou zal zijn mannen hebben gewezen op de conditionele kwetsbaarheid van Huizen waarbij een wedstrijd tegen de te kloppen koploper natuurlijk al een extra stimulans is.
En daar hebben beide trainers natuurlijk volkomen gelijk in: een aangeslagen Huizen zou maar zo eens onderuit kunnen gaan daar in Ondiep. Het moet immers het eerste punt nog pakken op het Wesley Sneijder Sportpark…
De strijd om de titel ligt derhalve nog volkomen open, met Huizen op pole-position, maar mocht het hier vandaag mis gaan, dan komt er wel héél veel aan op die thuiswedstrijd tegen SJC. Het is dus zaak vandaag toch maar dat lastige en verraderlijk presterende DHSC van zich af te schudden en die schaal mee de bus in te nemen. Maar dat dat gegeven de omstandigheden een Herculiaanse opgave zal zijn, dat moge duidelijk zijn.
Geen Tim Boterenbrood en Dennis Lamme vandaag. ‘Boter’ kampt met de naweeën van zijn blessure van donderdag en Dennis is grieperig. Een aderlating voor onze ploeg uiteraard. Verder kon Arnold Klein gewoon een beroep doen op de vaste namen en Huizen verschijnt dan ook in nagenoeg de gekende basis met Sebastian van Kammen op de plek van Dennis Lamme.
Het Utrechtse DHSC is vooral bestuurlijk ’gehavend’. In de bestuurskamer een uitermate vriendelijke medewerker die niet alleen als ontvangstcomité optreedt, maar tevens nog tal van taken te verrichten had. En zo zitten we dan met louter Huizers om de bestuurstafel. De penningmeester die even later verschijnt heeft heel attent een fles champagne aangeschaft voor het geval dat Huizen de titel vandaag binnenboord zal weten te halen. Hij geeft daarbij wel aan te hopen dat ie ‘m gewoon mee naar huis kan nemen na afloop: het blijft een wedstrijd natuurlijk!
Geen plek meer op de trappen die in Ondiep als tribune dienst doen, maar op het kleine balkonnetje weet ik met wat probeersels een prima plekje in te nemen. Alleen één hoek van het veld wordt aan mijn zicht onttrokken. In het zonnetje is het pittig warm daar, mijn horloge brandt gewoon op mijn arm. Toen ik van huis ging stond er nog een fris windje, maar nu moet ik toch besluiten mijn garderobe aan te passen door mijn sweater uit te trekken. Met mijn volumineuze postuur is het eigenlijk esthetisch niet echt verantwoord om een strak T-shirt te dragen, maar helaas… Ik had niet anders…

Uit de startblokken

Timo Vos opent meteen gretig en gaat op volle snelheid een actie aan over de flank. Zijn actie wordt na een korte onderbreking afgerond met een strakke schuiver die helaas net voorlangs gaat. Huizen laat er geen twijfel over bestaan dat het hier voor de titel gaat.
Frank van den Bosch heeft een vaste mandekker gekregen in de persoon van Samba Will. Samba is ruim een kop groter dan onze Horzel en dat belooft een zware middag voor onze dappere strijder.
De tegenstoten van DHSC blijven beperkt tot speldenprikjes. Men weet nauwelijks van eigen helft af te komen. Als dat een keer gebeurt geeft Dion van Burik een voorzet/schot dat niet eens op het sportpark bleef. Huizen domineert vanaf de aftrap en we gaan er maar eens goed voor zitten. De titel lijkt voor het grijpen.
Soufyan Moro moet ons offensief even bekopen met een blessure en het spel ligt even stil. Sportief gaat de bal terug naar Huizen dat de behandeling van Moro mogelijk had gemaakt door de bal buiten te spelen.
Will ‘beklimt’ die arme Van den Bosch dan na een lange en goed lopende Huizer aanval en Huizen mag een vrije trap nemen, een metertje of twee uit de hoek van het strafschopgebied. Visser krult de bal gevaarlijk in de menigte en de bal vliegt de tweede paal maar rakelings voorbij. Het levert wel een corner op die helaas onder druk van DHSC uiteindelijk terug gespeeld wordt op Olivier Pabon die tot dusver eigenlijk als veldvulling zijn bijdrage had geleverd.
Twee minuten na die vrije trap jaagt Sebastian van Kammen een afvallende bal spijkerhard van een meter of twintig op de lat boven doelman Melvin van de Beeten. Een siddering joeg door het Sneijderstadion en het lijkt nu echt een kwestie van tijd voor Huizen door zal drukken richting titel.
Dat lijkt dan na achttien minuten ook daadwerkelijk te gebeuren en de kopbal van Joshua Lo-Asioe op een prachtige voorzet van Theo Visser wordt al met gejuich ontvangen. Helaas scheelt ook dit slechts centimeters en de bal vliegt de paal aan de verkeerde kant voorbij.
Huizen speelt geconcentreerd en we zien bij een sporadische uitbraak een stevige ingreep van Sebastian van Kammen waar de wilskracht en onverzettelijkheid vanaf droop.

Schreeuwlelijk

Het is warm en arbiter Paarhuis gunt de beide ploegen even een drinkpauze. Als we weer verder gaan meent een supporter die zichzelf erg leuk lijkt te vinden met irritant geschreeuw de aandacht op zich te moeten vestigen. Het enige zinnige dat er uit kwam was ‘De scheidsrechter heeft altijd gelijk’, maar verder was die continue stroom hersenloos gegil niet om aan te horen.
Weer een vrije trap voor Huizen als Frank van den Bosch letterlijk het onderspit moet delven tegen Will. Fysiek kon onze kleine middenvelder geen vuist maken tegen de veel langere en fysiek sterkere Samba Will. Deze keer geen gevaar als de bal wat ‘doelloos’ aan alles en iedereen voorbij vliegt. En voor het eerst heb ik het gevoel dat we nu toch eigenlijk wel meer hadden moeten creëren dan we tot op heden hebben gedaan met dit heerlijke veldoverwicht. Daarbij krijg ik ook de indruk dat het échte offensief wat is geluwd bij Huizen. Is dit dan die gevreesde vermoeidheid die nu toeslaat?
Met een half uur op het fraaie scorebord lanceert Remco Helms Van den Bosch die zich even weet te ontdoen van zijn enorme schaduw Will. Oog in oog met doelman Van de Beeten stuit Frank helaas op de uitkomende doelman. De rebound wordt door Visser vanaf de cornervlag getracht binnen te krullen, maar Van de Beeten is bijtijds weer op zijn post en kan de inzet simpeltjes wegvangen.

Die f*ing eerste voetbalwet!

De hard werkende Haian stuurt Vos maar weer eens op pad. Zijn felle sprint levert Huizen een corner op die door Abdel Metalsi met de hak(!) maar weer rakelings langs het doel vliegt. De tweede corner heeft een volley van Jeroen Lamme tot gevolg, en ook deze mist net even de richting voor een treffer.
Tien minuten voor de rust is er nog steeds geen vuiltje aan de lucht voor Huizen en de openingstreffer lijkt een kwestie van tijd. En die openingstreffer komt er inderdaad: in die vijfendertigste minuut denkt Huizen wat overmoedig uit te kunnen verdedigen. Soufyan Moro onderbreekt het ingewikkelde uitverdedigen van Huizen en breekt door vanaf de flank. Met een strak diagonaal schot geeft hij doelman Pabon het nakijken en tot onze ontzetting en verbijstering slaat de bal in de verre hoek. Met afgrijzen zien we hoe het scorebord de 1 – 0 feestelijk inluidt en ik vervloek die eerste voetbalwet: ‘Als je zelf niet scoort, dan doet je tegenstander dat wel…’
Maar goed: 1 – 0, dan is er met nog ruim een helft te gaan nog steeds geen man over boord. Maar het is natuurlijk wel een mentale tik die DHSC daar uitdeelt.
Pabon is dan attent zijn goal uit als Huizen aandringt en DHSC met een lange pass de 2 – 0 probeert te forceren. Een schot van Helms stijgt op slag van rust nog over de goal van Van de Beeten en Vos weet zich door hard te werken tegen een DHSC-pass aan te gooien. Hij krijgt de bal wel mee, maar niet lekker, en de mogelijkheid gaat dan ook weer verloren. Hij speelde een sterke eerste helft onze ‘Vossenator’, gebruikte zijn wapens werklust, snelheid en schotkracht goed. Meer mag je gewoon niet van een speler verlangen.

Rust

De 1 – 0 is een bittere pil voor een goed voetballend Huizen dat dus bepaald geen loon naar werken kreeg. Zo’n tegentreffer uit het niets zit er natuurlijk altijd in, maar is Huizen nog in staat de rug te rechten en heeft het genoeg fysieke en mentale kracht om dit nog om te keren in de tweede helft? Scoren gaat Huizen na het wegvallen van Sergio Kozjak toch wat moeizaam af en ook de andere ‘kanonnen’ Visser, Van den Bosch en Lo-Asioe weten het net de laatste weken ook maar mondjesmaat te vinden. Wie mag het nu dan gaan doen voor Huizen? Wéér Tijmen Bakker, ons geheime wapen?
De reserves spelen loom het balletje wat rond en ik vermoed daarmee dat Arnold Klein de ommekeer met dezelfde elf zal willen bewerkstelligen. Een geniale tactische vondst, een verschuiving van accenten? Ik weet het niet, maar dat Klein ongetwijfeld aanpassingen zal maken, lijkt me voor de hand liggen. Dezelfde elf dus. En daar zit wat in: Huizen speelde gewoon eigenlijk één van haar beter helften van dit seizoen. Dat moet zich toch een kéér uitbetalen?

Knak!!!

Huizen schiet na rust weer uit de startblokken. Een goede voorzet van Vos gaat maar nauwelijks aan Van den Bosch voorbij en valt aan de andere kant van het strafschopgebied voor de voeten van Theo Visser. Diens uithaal mist echter zowel kracht als richting. Waar is die genadeloze knal van weleer gebleven? Die zinderende schoten die door elke tegenstander zo gevreesd werden en hem Huizer topscorer maakten?
Een minuut later slaat het noodlot toe als in een scrimmage voor de goal Joshua Lo-Asioe een harde inzet bal op de arm krijgt. Heel even denkt arbiter Paarhuis na en wijst dan resoluut naar de stip. Dit soort momenten zijn altijd vatbaar voor discussie: was de handsbal vermijdbaar of was het wat we vroeger ‘aangeschoten hands’ noemden. Paarhuis besloot tot het eerste en daar was dus net zoveel voor te zeggen als voor de tweede optie. Tom de Klein biedt Olivier Pabon geen schijn van kans met zijn spijkerhard ingeschoten bal die daarbij ook nog eens perfect de hoek in gaat. 2 – 0 En dat is opnieuw een mentale dreun voor Huizen. Een dreun die zo mogelijk nog harder aankomt dan de 1 – 0… Voor Joshua Lo-Asioe is het de bitterste pil, want het bijbehorende geel betekent een schorsing voor onze steunpilaar in die steeds crucialer wordende wedstrijd tegen SJC.
Dat ‘geel’ vind ik persoonlijk een dubbele straf in dit soort gevallen. De strafschop is eigenlijk al straf genoeg, zeker als er geen overduidelijke opzet in het spel is geweest. Ik heb echter een blind vertrouwen in Maurice Paarhuis, dus het zal er ongetwijfeld volgens de regels bij horen, maar iets onrechtvaardigs vind ik het wel hebben.

Doorgaan…

Huizen weigert de handdoek te gooien en dat is een meer dan prijzenswaardige mentaliteit die de ploeg daar ten toon spreidt. Een vrije trap van Van Kammen wordt bij de tweede paal opnieuw maar rakelings langs de verkeerde kant van die paal gekopt.
Tijmen Bakker en Justen Kuiper worden dan ingebracht voor Timo Vos en Joshua Lo-Asioe. Coach Delfgou brengt voor DHSC Quinzairo Boasman voor Tom Dam.
Van Burik heeft geruime tijd verzorging nodig als hij door Van Kammen op de hakken wordt getrapt. Erg veel hinder ondervond hij er blijkbaar toch niet van, want kort daarop gooit hij er een sprint uit waarbij hij de toch niet trage Johnson diezelfde hakken liet zien. De voorzet wist Nathaniël er op pure wilskracht nog uit te halen. De corner die dat opleverde werd zonder problemen geruimd door de Huizer defensie. Aanvallend hebben we dus nog maar bitter weinig van de thuisploeg gezien, ondanks die 2 – 0 achterstand. Het geloof is echter weg bij Huizen en de inzetten die het richting Van de Beeten produceert zijn gespeend van iedere overtuiging.

Ploeteren

Huizen ploetert verder. Justen Kuiper werkt zich als verse kracht werkelijk uit de naad en levert enkele goede voorzetten af die echter steeds niet in vruchtbare aarde vielen. Een corner van Van Kammen wordt geruimd en levert slechts een uitval voor Van Burik op die echter ook verder van ieder gevaar gespeend was. Een vrije trap als Tijmen Bakker onderuit gehaald wordt, wordt zomaar tegen een eigen speler aangeschoten, het is tekenend voor de mentale staat waarin Huizen momenteel verkeert…
Dan gaat die schreeuwende halve zool over het veld aan het rennen. Normaliter word je dan van het sportpark verbannen, maar deze dwaas stond kort daarop gewoon weer zijn onzin te blaten langs de lijn. Onbegrijpelijk…
Een schot van Adil Haian wordt geblokt, twee corners op rij worden geruimd. Alle inzetten missen iedere overtuiging en zijn haast bij voorbaat tot mislukken gedoemd.
Ook Thomas Kamstra wordt van de bank gehaald en komt Remco Helms vervangen. Een aanvaller voor een verdediger, wat moet je, wat kan je nog meer als coach? Weer een kopbal van Dailey Groenewegen (die vandaag ontzettend veel weghaalde achterin) scheert maar weer eens rakelings over als Theo Visser Justen Kuiper goed wegstuurt en deze weer een prima voorzet aflevert. Justen lijkt zich de kritiek van donderdag (iets te zelfzuchtig) goed te hebben aangetrokken en blijkt dus ook een prima voortzetting in huis te hebben. De voorzet wordt door Kamstra niet helemaal op waarde geschat. Hij raakt de bal op een meter of drie van de goal maar half en biedt zo doelman Van de Beeten de kans de bal te bemachtigen. Weer een voorzet van Kuiper en opnieuw Kamstra, nu voor de andere paal. Deze keer moet doelman Van de Beeten zich op de schoen van onze aanvaller werpen om een treffer te voorkomen. Ook deze corner wordt door Groenwegen rakelings over gekopt. Het lijkt wel of het gewoon niet mág voor Huizen…

Slotfase

De stadionklok geeft aan dat er nog vijf minuten te spelen zijn, maar de drinkpauze en de blessurebehandelingen doen de nodige extra tijd vermoeden. Weer twee corners op rij. De tweede wordt even kort als slordig genomen, een misplaatst stukje nonchalance dat Huizen zich niet mag permitteren. 88 Geeft die stadionklok aan als Kamstra opnieuw een corner uit het vuur sleept en de bal goed voor komt. Jeroen Lamme zit er half aan met het hoofd en dan is daar ons ‘Wonderwapen’ Tijmen Bakker die de bal dan eindelijk achter doelman Melvin van de Beeten weet te koppen. 2 – 1 en dat belooft nog een spannende slotfase. Maar een aandringend Huizen biedt natuurlijk ook wel wat ruimte voor de spitsen van DHSC en invaller Akif Hancer jaagt de bal gevaarlijk voor Pabon langs na een goede soloactie.
Een fraaie aanval via Johnson en Van den Bosch leidt tot een voorzet waar Dailey Groenewegen goed met het hoofd tegenaan gaat. Doelman Van de Beeten is echter paraat en weet de bal weg te vangen. De spanning is om te ‘sneijden’… Bakker wordt beklommen en dat levert nog een vrije trap op. Visser brengt de bal goed in en opnieuw is het Dailey Groenewegen die boven alles en iedereen uittorent, deze keer is doelman Van de Beeten kansloos, maar zien we de bal wederom naast de goal vliegen.
Inmiddels begint dat irritante joch naast me ‘Nooit meer naar Huizen!’ te blèren. Veel hersens had het joch dus blijkbaar niet, want…
● Als Huizen geen kampioen wordt en DHSC niet degradeert, dan spelen ze volgend jaar gewoon weer tegen elkaar,
● Als DHSC degradeert of Huizen alsnog de titel pakt komt zijn wens uit en hoeft ie nooit meer naar Huizen,
● Als de KNVB de stekker uit DHSC trekt, hoeft dat joch ook nooit meer naar Huizen natuurlijk…
Dus waar die bijgoochem zich nou op verheugde? Beats me!
Onder me wordt ‘Alles of niets!’ gescandeerd. En Huizen gaat er wel voor, maar heel eerlijk: het zat er gewoon niet in vandaag. En na keurig bemeten extra tijd, fluit arbiter Paarhuis de titel voor Huizen voorlopig even de ijskast in…

Arnold Klein

“Tja, dit zat er natuurlijk wel een beetje in,” open ik ons vraaggesprekje.
“Euhhh, ja we weten dat we hier nog nooit gewonnen hebben en ook een wedstrijd in de benen hadden, maar als je vandaag gezien hebt hoeveel energie en strijdlust we gebracht hebben… Zeker de eerste helft hebben we van kiet af aan gedurfd en aanvallend gespeeld. Net als afgelopen donderdag hadden we het eerste kwartier eigenlijk de scoren moeten openen. Maar het ontbreekt ons gewoon aan een stukje rust voor de goal. Dat stukje is dan de keuze van het moment van schieten, dribbel ik door of geef ik af? Die momenten resulteerden in balletjes voorlangs waarbij alles net niet goed viel voor ons…”
“Ja, want de eerste helft kwam DHSC amper van eigen helft af…”
“Ja, wij domineerden eigenlijk de gehele eerste helft en dan hebben we gewoon één keer een slordige opbouw. Dat begint met een breedtebal die eigenlijk iets te hard was, waarna het probleem door de volgende speler weer verlegd wordt, die op zijn beurt het probleem ook weer verlegt. Die bal had gewoon meteen vol naar voren gemoeten! Daar word je dus op geslacht. Natuurlijk kan je dan stellen dat dat ‘voetbal’ is, maar het is wel het verschil met een lepe ploeg als DHSC, die dan uit het niets via die individuele kwaliteiten een goal weten te maken.
We speelden gewoon goed, alleen kwamen we niet tot scoren en geven een té makkelijke goal weg.
Er is nog geen man over boord, we hebben nog meerdere kansen om iets iets te kunnen bewerkstelligen in deze competitie. Kans nummer 1 was vandaag en we moeten nu door naar die tweede kans.”
“Door de vermoeidheid krijg je natuurlijk ook wat minder precisie voor de goal…”
Dat zou kunnen. Ik heb echter geen overmatige vermoeidheid in ons spel gezien. Spanning? Vermoeidheid? Gewoon pech? Maar goed, dat zou je aan de spelers moeten vragen…
Na rust is er eerst een grote kans voor ons. Ook daarin weer die onrust voor de goal: neem je de bal aan of schiet je direct? Dan krijg je pal daarop de strafschop tegen. Ik vond het heel moeilijk te zien of het ja of nee een penalty was. Ik vond het een prima scheidsrechter en die was resoluut. En dan weet je dat het met 2 – 0 achterstand wel erg lastig gaat worden. Maar ook daarna heb ik een Huizen gezien dat vol de strijd aan is gegaan op jacht naar wat op dat moment het maximaal haalbare resultaat was: een gelijkspel. Balletjes over, net voorlangs, net voor de goal weggehaald,… We weten al vanaf het moment dat we Sergio Kozjak zijn kwijtgeraakt dat we niet echt met een hele lepe spits kunnen voetballen. Dat is zeker niet als verwijt bedoeld naar de spelers die er nu staan, maar het is wel een stukje geluk dat we de afgelopen weken gehad hebben. Toen wisten de spelers wél die rust voor die goal te bewaren en vandaag gewoon niet… Van de inzet en de energie kan ik vandaag echt niets zeggen. Ook het spel was gewoon goed, daar lag het niet aan. We misten gewoon onze kansen… Ook in de slotfase gingen we er nog vol voor. Na de 2 – 1 kregen we iets meer veerkracht, maar die 2 – 1 viel natuurlijk gewoon te laat.
De competitie duurt de volle dertig wedstrijden en we moeten nu even afwachten wat er op de andere velden gebeurt. Nog steeds één keer winnen en dat hadden we het liefst vandaag al gedaan…”

Joshua Lo-Asioe

Hij baalde zichtbaar na afloop. Niet alleen van de nederlaag, maar zeker ook van zijn gele kaart en de schorsing die dat oplevert.
“K*t, hè?” zet ik voor.
“Jaaaah, zeker op deze manier,” verzucht onze middenvelder balend.
“Het was zo onnodig, want jullie speelden de eerste twintig minuten de pannen van het dak!”
“Ja, die fase moet je gewoon twee of drie nul voor komen te staan en dan zie je die ballen allemaal aan de andere kant van de paal belanden. Dan komen we 2 – 0 achter, meteen na rust, en dan weet je dat het heel moeilijk gaat worden. Zij spelen die hele wedstrijd dood en dan moet je proberen om niet in dat spel mee te gaan.
Het lukte vandaag gewoon niet, het leek wel alsof hij er niet in wilde…”
“Ik kreeg de tweede helft ook een beetje het gevoel dat het geloof bij jullie weg was. Er zat geen ‘ overtuiging’ meer in de doelpogingen…”
“Nee dat was het niet, we pepten elkaar gewoon op. Twee jaar geleden stonden we die kampioenswedstrijd ook met 2  – 0 achter en die pakten we uiteindelijk toch met 2 – 4.
Maar ja, je baalt er natuurlijk van. Het liefst wilden we vandaag al kampioen worden en dat moeten we nu een weekje uitstellen. Volgende week spelen we thuis en dan moeten we die titel gewoon pakken!…”
“Dat mag ik toch wel hopen, want anders huil ik tranen met tuiten…”
“Dan huil ik met je mee, denk ik! Haha!”
“Je ging er voortijdig uit. Was je óp of had je een blessure?“
“Nee, ik weet niet. Ik had een ongelukkig moment toen ik mezelf ervoor gooide. Persoonlijk vond ik het géén penalty, maar de scheidsrechter besliste anders. Ik houd mijn handen wel voor mijn lichaam, maar ik kan ze er ook niet wegtoveren. Misschien dat ik er door die gele kaart uit voorzorg uit werd gehaald. Ik baal wel dat ik nou door die kaart volgend week geschorst ben… Dat ging wel gelijk door mijn hoofd heen. Ik weet niet of we er nog protest tegen kunnen aantekenen, maar ik heb daar een hard hoofd in…”

Tijmen Bakker

“Het is of het noodlot er mee speelt, maar ik miste wéér je doelpunt! Beschrijf ‘m eens voor me,” open ik als ik Tijmen even in de gang apart heb genomen.
“Haha, nou, het was een corner van Theo Visser, Jeroen Lamme verlengde hem en toen kon ik hem nog net schampen waardoor hij er toch in ging. Maar helaas: hij kwam te laat…”
“Hoe zwaar was het nou uiteindelijk na donderdag die finale?”
“Tja, op zich, persoonlijk had ik er volgens mij niet zo heel veel last van omdat ik twee keer vanaf de bank kwam, maar je voelt zeker wel dat er al minuten in je benen zitten. Dan is het ook nog eens warm weer, een zwaar veld, dat werkt dan allemaal ook niet echt mee.
Extra zuur, dit…”
“Zeker! Want jullie begonnen ontzettend goed…”
“Ja, we begonnen echt heel sterk en tot aan de eerste drinkpauze hadden ze echt helemaal niks in te brengen en hebben we best wel kansen gehad. Maar dat is wel een beetje het verhaal van de laatste weken: we ‘killen’ de wedstrijd niet meteen als we daar de kans toe hebben… Nee, nu moeten we het volgende week gewoon afmaken… Als we vroeg de scoren weten te openen dan geeft ons dat wat ‘lucht’, want je ziet dat DHSC vandaag ook de eerste de beste kans binnen legt en na rust zo’n kl*te penalty… Thuis kampioen worden is natuurlijk gewoon het mooiste!”

Apenstaartjes kijk op de zaak

Terwijl ik me meestal pas rond een uur of half tien afvraag hoe ik mijn volgende pensioendag zal gaan invullen, sta ik nu al om even over zevenen naast mijn zweetdoorweekte bedje. Op zich wel goed geslapen, de emotionele stress van gisteren deed me al voor de TV in slaap vallen. Maar de luikjes gingen dus wel weer vroeg open.
Ik had er op voorhand al een hard hoofd in. Huizen leek dat sombere voorgevoel met haar goede spel die eerste helft te loochenstraffen, maar naarmate de kansen doelpuntloos voorbijtrokken, begon de twijfel toch weer toe te slaan.
De druk wordt groot op de mannen. Volgende week moet het tegen SJC gewoon gaan gebeuren. Het SJC waar Huizen in de uitwedstijd met enige moeite van won:
‘2 december 2023: Het loopt niet bij Huizen als we aantreden tegen het Noordwijker SJC. Huizen zwoegt, ploetert en voetbalt vooral tegen zichzelf. Al in de openingsminuten kijkt Huizen tegen een 1 – 0 achterstand aan als een bal ongelukkig binnenvalt uit een corner. Huizen scoort na rust via Theo Visser de gelijkmaker en de ingevallen Tijmen Bakker jaagt dan als een volleerd spits de 1 -2 binnen, waarmee Huizen ook deze punten binnenboord weet te houden. Maar best was het niet…’
lees ik in mijn aantekeningen terug. Dat heb je dus ook maar zo 1-2-3 niet gewonnen.
Ik hoop toch niet dat Huizen het op die laatste wedstrijddag aan laat komen als we naar De Toekomst moeten om daar Ajax te treffen. Dan moet de buit binnen zijn, anders ben ik bang dat we toch voor een doemscenario moeten vrezen voor dit topseizoen. Want dat we dan tot op de laatste speeldag mee zouden doen voor de titel is meer dan ik vooraf had durven hopen voor ons tweede jaar vierde divisie!
Ajax is inmiddels niet de enige kaper op de kampioenskust. Ook AFC’34 sluipt stiekem naderbij en is Ajax op één punt genaderd. Twee overwinningen en het heeft één punt meer dan Huizens huidige totaal. Mocht Ajax verliezen tegen Ter Leede en SJC ons op een nederlaag trakteren, dan is AFC’34 dus gewoon die derde hond die er met dat been vandoor gaat! Met alle idiote uitslagen die deze competitie al kende kijk ik nergens meer van op…
Maar goed: volgende week alles of niets tegen SJC. Ter Leede kan haar sportieve plicht nog doen, maar speelt feitelijk nergens meer voor dan die sportieve eer. SJC staat één overwinning boven de gevreesde streep die lijfsbehoud betekent. AFC’34 treft nog het uitgespeelde Hoogland en het tegen degradatie knokkende WV-HEDW van Tijs Schipper… Ik hoop dat ik de spanning aankan en dat mijn huwelijk hier tegen bestand is… Vijf uur ’s middags begint het treffen tegen SJC namelijk. Nog meer tijd om om mijn echtgenote horendol te maken met mijn nerveuze gedrentel… Misschien moet ze toch maar weer een weekendje bij haar zus gaan slapen…