Van jager naar prooi

Dat angstige voorgevoel deel ik met Adri Storm als ik op de bus naar Alkmaar sta te wachten. Voorgevoelens die zeker nog worden versterkt door de krijgshaftige kreten die de Alkmaarder pers doorspekten na de knappe zege die AFC’34 in Amsterdam op voormalig koploper Ajax behaalde: men zou Huizen ook wel eens even aan die zegekar knopen! Men was er klaar voor! Nou is knikkende knieën wellicht wat overdreven, maar ik blaakte niet echt van het zelfvertrouwen toen ik die bus instapte.
‘In Alkmaar begint de Victorie’ riep een aantal supporters na de nipte zege op het sterke Purmersteijn. Maar voor wie zal daar de victorie zal beginnen? Is het voor of in Alkmaar waar straks de haan Victorie kraait?
Concurrent Ajax moet vandaag naar JOS/Watergraafsmeer. Ook een lastige opgave zoals Huizen zelf al moest ondervinden. Geen wereldploeg, maar ongelofelijk lastig te verslaan. Maar Huizen is sinds vorige week de te kloppen ploeg. Van ‘de jager’ werd het ‘de prooi’ in deze competitie en het is de vraag in hoeverre onze mannen tegen die mentale druk opgewassen zijn.
Als ik de knusse bestuurskamer in het doolhof dat sportcomplex Jan Ory heet heb gevonden, neem ik plaats naast de arbiter van dienst Andy Wolff. Hij floot ons vorig seizoen tegen AZSV. Aardige vent, blijkt ook nog relaties te hebben met onze Sergio Kozjak, maar daar hebben we nu helaas weinig aan. De zestiende mei gaat onze geblesseerde spits onder het mes en zal daarna nog een lange weg aan revalidatie af te leggen hebben voor we weer van hem in onze spits kunnen genieten.
Aan mijn andere zijde de markante Jan Ory die naamgever van dit prachtige complex is. Buiten zie ik ook sponsorborden van Jan Ory Ontwikkelingsmaatschappij, dus wellicht heeft hij niet alleen de naam aan het complex gegeven, maar er zelfs aan meegebouwd! Maar goed: 77 jaar lid , 12 jaar eerste elftalspeler en nog steeds nadrukkelijk betrokken bij het wel en wee van AFC’34 is natuurlijk al reden genoeg om hem op deze wijze te eren.
De opstelling van Huizen biedt weinig verrassingen. Theo Visser ondervindt nog teveel last van zijn blessure en zijn naam ontbreekt geheel op het formulier dat teammanager Bernard Kooij me bereidwillig aanreikt. Ook Joshua Lo-Asioe is nog niet geheel klaar voor een volle wedstrijd en begint op de bank. Tijmen Bakker en Sebastian van Kammen nemen derhalve de honneurs waar op het middenveld. Frank van den Bosch heeft zijn schorsing uitgezeten en mag wel weer in de basis beginnen. Printproblemen bij AFC’34 en dus geen wedstrijdformulier. De namen van de thuisclub blijven dus voor mij even in het ongewisse.
Tribunes aan beide zijden van het veld. De koude wind snijdt akelig en ik besluit de overkant te nemen waarbij ik de wind in de rug zal hebben. Helaas blijkt het zicht belemmerd door een aantal palen en besluit ik toch maar aan de andere kant van het veld plaats te nemen. Meer wind, maar ook iets beter zicht, al blijft ook daar een lichtmast hinderlijk in mijn beeld staan.
Met een in smetteloos wit gestoken Huizen gaan we dan van start…

Erop!

Coach Arnold Klein heeft een tactiek ingezet om AFC’34 geen moment de tijd te geven om te voetballen. En van meet af aan wordt de thuisploeg onder druk gezet, afgejaagd en op eigen helft teruggedrongen. Het veldoverwicht is overduidelijk en een vlaag van opluchting trekt door me heen: ben ik hier nou zo huiverig voor geweest? Meteen in de eerste minuut zit spits Adil Haian er al goed tussen als AFC’34 wil gaan opbouwen en zoekt de achterlijn op. De voorzet is hard, strak en scherp, maar is met name door dat laatste een eenvoudige prooi voor doelman Mike Wesselink. Goedemiddag Alkmaar: hier zijn we! De toon is gezet…
In de zesde minuut is het de hard werkende Tijmen Bakker die toch de voet nog tegen een verdwaalde bal weet te krijgen. Het mondt uit in een opraapballetje voor Wesselink, maar met een wat vollere ‘touch’ had de bal maar zo in de korte hoek kunnen verdwijnen of met een boogje over de niet al te lange doelman heen kunnen dwarrelen. Maar dat Bakker de bal überhaupt nog wist te raken was eigenlijk al een bonuspuntje.
Diezelfde Bakker haalt even later fors uit als Frank van den Bosch niet tot een schotpoging is gekomen. Het levert Huizen een inworp op waar helaas verder niets meer uitkomt. Van den Bosch jaagt dan in de twaalfde minuut een hoge voorzet van Timo Vos via een Alkmaarder over de achterlijn. Een corner, en dat biedt perspectief met die lepe hoekschoppen van die sluwe vos Sebastian van Kammen. Deze keer weet de Alkmaarder defensie de bal echter weg te werken. De hoge boogbal uit de rebound vormt daarna geen enkel probleem voor doelman Wesselink. Maar Huizen houdt de druk op de ketel die AFC’34 heet.
Bakker zet goed door op een diepe bal van Timo Vos en sleept opnieuw een corner uit het vuur. Van Kammen brengt de bal weer goed voor en nu is het bij de eerste paal Dennis Lamme die de bal maar rakelings voor de rosse kuif voorbij ziet vliegen.

Erover?

Er bovenop zitten, lekker voetballen, druk zetten, het is allemaal een klein voetbalfeestje daar op sportcomplex Jan Ory. Maar waar blijven de kansen? Erop is leuk, maar nu ook erover!
De bedrijvige Van den Bosch loopt zich dan vast als hij veel te overmoedig een soloactie inzet. Hij moet het met een stevige tackle en een lichte blessure bekopen. Frank wilde wat veel vanmiddag en liep zich wat te vaak naar mijn smaak vast in op voorhand kansloze ogende situaties. Gelukkig kon Frank de wedstrijd voortzetten, maar lijf-aan-lijf-duels aangaan met tegenstanders die drie koppen groter en bijna twee keer zo zwaar zijn, is gewoon geen goed plan voor onze ‘Horzel’.
Na twintig minuten jagen lijkt het Huizer offensief wat te luwen en komt AFC’34 ook wat meer aan voetballen toe. Opnieuw wordt Frank van den Bosch de voet met wat al te veel fysieke middelen dwars gezet en Van Kammen mag zich achter een vrije trap zetten. De luchtmacht uiteraard mee naar voren, maar in een nerveuze menigte biedt de AFC’34 defensie onze lange mannen geen kopkans en ruimt de bal relatief simpel. Het wachten lijkt inmiddels toch op dat ene momentje, die ene bevlieging die de ban zal weten te breken. Een harde schuiver van Adil Haian spat voor de goal van Wesselink langs en dan bereikt ons het nieuws uit Amsterdam dat JOS/Watergraafsmeer op voorsprong is gekomen tegen Ajax! De euforie golft over de tribune: zou het dan toch…?!

Reddende engel

Die arme Olivier Pabon stond er maar voor spek en bonen bij. Korte mouwtjes in die snijdende wind, wat keepers bezielt om met dit weer met korte mouwen in die goal te gaan staan is me een raadsel. Maar ‘Ollie’ doet het. En dan is daar ineens een uitbraak van Guillame Rijssel die zomaar alsof de Rode Zee open spleet, vrije doorgang naar Pabon krijgt. Niet meer te achterhalen komt hij oog in oog met onze jonge doelman die goed op de benen blijft en zijn doel verkleint. Rijssel haalt uit en ziet zijn inzet bekwaam met de benen gestopt door Pabon. Feitelijk Pabons eerste werkzaamheden sinds arbiter Andy Wolff voor de aftrap had gefloten. En dat maakt deze redding even knap als cruciaal. Niet voor het eerst dit seizoen bevestigt onze debuterende doelman zijn waarde voor de ploeg en houdt Huizen in de wedstrijd. Want Huizen blafte veel deze eerste helft, maar bijten was er dus niet bij.

Rust

Nadat Dailey Groenwegen nog een bal op het dak van het doel van Wesselink had gedeponeerd en en een vrije trap van Daliel Afouzar gevaarloos over was geschoten, waarbij de lichtmast me alle zicht ontnam, waardoor ik bijna ongewenst intiem moest worden met de vriendin van Jeroen Lamme, die voor me zat, om te kunnen zien dat ik opgelucht adem kon gaan halen, gaan we dan met een 0 – 0 rusten. Een 0 – 0 die gezien het veldoverwicht van Huizen lichtelijk teleurstellend genoemd mag worden. Voetbal is geen jurysport en alleen de doelpunten tellen. En doelpunten beginnen met het scheppen van kansen. En daar schoot Huizen toch akelig in tekort deze eerste helft. Uit zoveel overwicht moet je meer kansen kunnen halen dan Huizen dus deed. Feitelijk was de beste kans nog voor AFC’34 toen Rijssel alleen op Pabon af mocht gaan. Een zeldzaam slippertje in onze als altijd zo hechte defensie, maar ook dat soort slippertjes tellen gewoon! Huizen domineert, maar daar zien we op het afwezige scorebord dus niets van. Een van de toeschouwers op de tribune weet me te vertellen dat het fraaie scorebord dat ze hadden mee is gegaan naar de vrouwenafdeling van AZ’67 dat ook op sportcomplex Jan Ory residentie houdt.
De vraag is nu wat Arnold Klein nog voor opties ziet om naast het blaffen ook wat bijtwerk te gaan verrichten. Want zoals het er nu naar uitziet stevent de wedstrijd op een voor beide partijen onbevredigende 0 – 0 af. Op het veld zie ik bij geen van groepjes reserves iets dat op serieuze aanstalten lijkt om aan de strijd te gaan deelnemen.
In Amsterdam staat Ajax nog steeds op achterstand en in Utrecht lijkt DHSC zich weer wat op te richten na de 2 – 12 van vorige week. Weer is het min of meer een korfbalstand 5 – 3 tegen SJC… Het blijft een onberekenbare ploeg dat DHSC… Laat Huizen gewaarschuwd zijn!

Hervatting

De rust heeft weinig verandering in het spelbeeld tot gevolg. Huizen dringt weer aan en een goed lopende aanval houdt Huizen lang in het Alkmaarder strafschopgebied. Maar weer is daar die angst om af te drukken, ondanks dat de bal voor menige witte kous terecht kwam. Uithalen! Dan maar met z’n allen zoeken naar die bal op de parkeerplaats, maar HAAL UIT!
Na tien minuten dan toch een dubbele wissel: Vos en Bakker worden bedankt voor bewezen diensten en Justen Kuiper en Joshua Lo-Asioe moeten het Huizer schip van die Alkmaarder zandbank zien vlot te trekken. Het is echter AFC’34 dat de eerstvolgende kans voor zich laat noteren als Afouzar uit de rug van Remco Helms vertrekt en een voorzet afgeeft die door AFC-topscoorder Ties Glas maar een half metertje naast de goal van Pabon wordt gekopt! Even slikken…
Aan de andere kant dan toch ook weer een mogelijkheid voor Huizen als Frank van den Bosch op een doorschietende bal van Justen Kuiper uithaalt en zijn inzet tot corner verwerkt ziet. Frank speelde een ongelukkige wedstrijd, want hier had best wel meer in gezeten dan de inzet waarmee Frank nu deze corner uit het vuur sleepte. De corners van Sebastian van Kammen zijn zwanger van gevaar en pas na nóg een hoekschop kan de AFC’34 aanhang opgelucht adem halen.

Wow!!!

Na een goed uur komt Hidde van der Veldt Adil Haian vervangen. Dennis Lamme verliest dan bij hoge uitzondering een duel aan die andere nummer zes Huib Sprenkeling en dat resulteert in een vliegend schot van Ties Glas, die het vizier echter recht op Olivier Pabon had gericht en dat zijn dan hoe hard ook geen ballen waar onze doelman van wakker ligt.
Aan de andere kant zal doelman Wesselink vannacht best nog een paar keer wakker zijn geschrokken van de pegel die Sebastian van Kammen in de zevenenzestigste minuut los liet… Er ging een soepel lopende aanval aan vooraf waarbij de bal moeiteloos van voet naar voet ging. Voeten allemaal gehuld in de smetteloos witte sokken waarin de Huizers waren aangetreden. Dan toch een wat harde pass richting middenveld waar Van Kammen de bal denkt te controleren. De aanname is slecht en de bal huppelt omhoog. Bang om balverlies te lijden bedenkt Van Kammen zich niet en neemt de bal magistraal op de wreef. Een zinderend schot dat de geluidsbarrière moet hebben benaderd. Het deed denken aan de pegel waarmee diezelfde Van Kammen de bekerwedstrijd tegen Hillegom besliste. Zo’n bal waar je als speler natte dromen van krijgt, waar keepers weten dat ze kansloos zijn, al vanaf het moment dat de bal van de voet vertrekt! ‘Zal ik voor de vorm nog duiken, of ga ik maar gewoon staan applaudisseren?’. WOW!!! Zinderend slaat de bal binnen, de schroeisporen in het net achterlatend en Huizen pakt dan toch die voorsprong waar het gezien het wedstrijdbeeld eigenlijk wel recht op had, maar dus niet verdiende als je naar de kansen keek.

Pompen of verzuipen

Uiteraard is AFC’34 niet van zinnens zich zomaar bij deze achterstand neer te gaan leggen. Kramp bij twee spelers van AFC’34 tegelijk: Afouzar en Rijssel moeten zich laten behandelen. Met name voor Rijssel lijkt de wedstrijd er wel op te zitten zo moeizaam moet hij naar de zijlijn worden begeleid. Maar toch weet hij van geen ophouden en meldt zich weer binnen de lijnen.
Arbiter Andy Wolff floot tot nu toe een onberispelijke wedstrijd. Maar dan verliest hij de greep op de wedstrijd, laat zich denk ik wat meeslepen door emoties die aan beide kanten nu toch wat oplaaien. Wolff begint met geel te strooien: twee voor AFC’34, vier voor Huizen. Als je als scheidsrechter in twaalf minuten tijds zes gele kaarten moet uitdelen, dan heb je gewoon geen overwicht op de spelers. Jammer, want zoals gesteld was er weinig tot niets op de leiding van Wolff aan te merken geweest tot dat laatste kwartiertje.
Huizen moet zien die wankele voorsprong over het eindsignaal te tillen. Negen minuten voor het verstrijken van de officiële speeltijd dan een kopbal van een meter afstand die ik eigenlijk al tel, maar opnieuw is het Pabon die de bal op de lijn weet te keren. De rebound lijkt dan bij de andere paal een simpele prooi voor een ander AFC’er en lijken we alsnóg de bietenbrug op te gaan. Maar hoe Pabon het voor elkaar kreeg na die eerste redding, ook hier zit hij weer bij en weet de bal voorbij de paal te duwen! Twee wereldreddingen voor onze onvolprezen redder in de nood! Een standbeeld voor ‘Ollie’!
Even consternatie als invaller Joshua Martens neergaat naast de AFC-bank. Als dit maar goed gaat. De kaarten vliegen in het rond. Thomas Kamstra komt dan nog voor Frank van den Bosch, invaller Mees Nuijens jaagt een bal nog rakelings naast, het is pompen of verzuipen voor Huizen. Gijs Brouwer gaat ook met kramp tegen de vlakte. AFC’34 voetbalt echter zelf door en ontslaat daarmee Huizen van de sportieve plicht om het spel stil te leggen om behandeling mogelijk te maken.
Weer het tikken van die seconden bij iedere actie, iedere geruimde bal. De spanning is te snijden op de tribune en in het veld. Door alle krampgevallen is er ruim bemeten extra tijd en in die extra tijd weet Dennis Lamme met gevaar voorlijf en leden een spijkerharde inzet van de doellijn te redden. Het Huizer schip maakt water, maar weigert te zinken.
Mijn stopwatch toont al de zesennegentigste minuut als Dailey Groenewegen een reservebal die snel in het veld wordt geworpen weer buiten het veld werkt. Hij dacht dat de wedstrijdbal al weer in het veld was, maar arbiter Wolff ziet er tijdrekken in en geeft Groenwegen zijn tweede geel. Maar ondanks de tien dappere strijders die Huizen nog in het veld heeft, houdt het piepend en krakend het hoofd boven het Alkmaarder water. Al pompend hield men het schip drijvend en daarmee de koppositie in stand!

Arnold Klein

“Zat jij ook zo rustig op de bank?” vraag ik Arnold Klein. “Ik heb eigenlijk geen moment het idee gehad dat we deze zouden gaan verliezen…” leg ik uit hoe ik de wedstrijd heb beleefd.
“Ja, zeker in die eerste helft! We begonnen gewoon heel sterk en hebben de accenten gelegd op de manier van spelen en wat ik vorige week bij vlagen miste, dat kwam er vandaag wél goed uit in balbezit. Ik vond ons heel solide spelen!”
“Ja, we speelden soeverein! Toch was de beste kans voor AFC’34 met die uitbraak van Rijssel…”
“Ja, dat was een moment van onwaakzaamheid bij ons in de omschakeling. We wisten dat dat de kracht van AFC’34 is, maar dat heb je altijd wel een keertje een kans weggeeft. Maar goed: aan de andere kant kan Timo Vos met een beetje meer geluk de score openen, had Adil Haian met een beetje meer geluk de 0 – 1 al kunnen forceren. Ons balbezit was goed, het direct druk zetten was goed. De tweede helft werd het van onze kant wat slordiger en kwam AFC’34 wat meer opzetten. Daardoor werden wij ook wel weer wat gevaarlijker, waarbij de grootste kans voor Frankie (Van den Bosch, Red.) was toen die speler hem al dan niet bewust door zijn benen liet gaan, waardoor Frank wat verrast werd. Tot de laatste tien minuten gaven we verder achterin weinig tot niets weg….”
“Toch wordt je doelman Man-Of-The-Match…”
“Ja, die laatste tien minuten hebben we geluk dat zij niet tot scoren komen. Kijkend naar het spelbeeld van de hele wedstrijd, dan denk ik dat een gelijkspel op zijn plaats had geweest. Maar ja, je maakt die gelukkige 0 – 1 en die wil je uiteraard over de streep trekken waarbij we in die laatste tien minuten zeker het nodige geluk hebben gehad.
We hadden ook de arbitrage niet echt mee, maar die tweede gele kaart van Dailey Groenewegen, die kunnen we mooi donderdag tegen De Bilt wegspelen!
Ja, vier punten los van Ajax. Bizar! Maar goed: we hebben nog wel wat hele taaie wedstrijden voor de boeg voor het zover is. Om te beginnen JOS/Watergraafsmeer, dat ook nog kansen ruikt net als AFC’34. AFC’34 is nu afgehaakt en we moeten het tegen Ajax en JOS/Watergraafsmeer onderling gewoon zelf doen en er is dus nog niets beslist…”

Olivier Pabon

Na zijn wereldreddingen kon ik niet om onze doelman heen uiteraard. Een goede keeper pakt punten voor je en dat deed Olivier vandaag zeker!
“Je was vandaag opnieuw beslissend!” open ik het gesprekje als Olivier zich even uit het feestgewoel in de kleedkamer heeft weten los te rukken.
“Ja, het ging lekker, ik had een paar goede reddingen en heb er zo een paar uit kunnen houden, maar alleen mede dankzij het hele team, hoor,“ stelt hij diplomatiek.
“Mwoah! Dat is valse bescheidenheid…” probeer ik door die mediatraining heen te prikken.
“Haha! Nee, natuurlijk is het lekker dat je als keeper er een paar uit weet te houden, maar daar sta ik ook voor, dus het is fijn dat ik dat dan kan waarmaken. Credits ook naar Maarten Roomer (onze keeperstrainer, Red.) die heel veel traint op dit soort situaties. Daardoor pakte ik ‘m. Ik ben één-op-één altijd wel sterk geweest, maar Maarten heeft dat nog verder geperfectioneerd. De tweede helft heb ik er ook nog een paar uit weten te houden, die twee keer achter elkaar: ik blokte die eerste inzet en toen zag ik dat ie voor de voeten van die AFC’er viel. Ik telde hem eigenlijk al haast: ik dacht ‘als ie ‘m goed raakt, dan is het 1 – 1’. Maar hij raakte hem ook niet helemaal lekker en daardoor kon ik er nog bij en kon hem naar de zijkant werken. Later Dennis nog een keer op de doellijn. Dat was ook lekker als je de hulp van zo’n soort ‘vliegende keeper’ hebt…”
“Je keept met dit koude weer toch met blote armen…”
“Nou, ik moet zeggen dat ik het niet echt héél koud vond. Op een gegeven moment ben je ook zo geconcentreerd met de wedstrijd bezig dat je het niet meer voelt. Aan de andere kant vind ik het ook wel lekker: het houdt me wat scherper als ik het een beetje koud heb. Ook is het inmiddels een beetje bijgeloof van me geworden… haha! Dus ik denk dat ik het wel blijf doen, behalve als het écht heel koud wordt, natuurlijk…
Ja, we kunnen de titel ruiken nu, maar we moeten er nog wel vier wedstrijden keihard voor knokken met z’n allen. Maar het zou wat zijn in mijn eerste seizoen als eerste keeper meteen kampioen worden!
Nee, ik denk niet dat ik die punten heb gepakt, ik denk echt dat we dat als collectief team hebben gedaan!”
Het waren fikse schoenen om te vullen toen Olivier Pabon het stokje van Jaime Hensen moest overnemen, maar ik denk dat we nu zonder terughoudendheid kunnen stellen dat ze Olivier perfect passen!

Sebastian van Kammen

“Jij denkt: als ik weg ga dan wil ik dat wel als topscorer doen!…” grap ik wat flauw als ik onze doelpuntenmaker van de regionale pers heb weten los te weken.
“Haha, nee dat halen we niet meer!” lacht Sebas. “Maar wel in stijl!” klinkt het vastberaden.
“Jeemig, wat zát die bal er lekker in zeg!”
“Ja, mooi gedragen door de wind, het was eigenlijk een waardeloze aanname. Die bal van Hidde kwam best wel hard mijn kant op. Er zat volgens mij nog iemand in mijn rug en de bal sprong in de stuit zo omhoog en ik dacht: ‘Ja, wat moeten we nu? Dan maar uithalen…’“ glundert onze middenvelder bescheiden. “En hangen! Het was wel een beetje een ‘lucky’, maar elke doelpunt telt gewoon, het maakt me niet uit hoe ze erin vliegen. Deze vliegt er dan hartstikke mooi in en daarna hebben we met zijn allen gestreden voor wat we waard zijn.”
“Je was in de rest van de wedstrijd ook weer heel erg belangrijk met je routine en je rust…”
“De tweede helft werd het wel heel erg zwaar, ik voelde de kramp al opkomen in de kuiten. Er was ook geen klok, dus we konden ook niet zien hoe lang we nog moesten, dat maakte het extra lastig en zwaar. Het was gewoon volhouden en wachten op het moment dat we wisten dat wel zou moeten gaan komen. Dat het dít moment was , dat wisten we dan niet, maar dat maakte het dubbel mooi!”
“Maar met jou in het veld kan je er haast op gaan rekenen!”
“Hahaha! Nou, het zit een beetje mee, hè?”
“Nou ja, je bent wel een speler die op zo’n moment besluit om dan maar gewoon uit te halen en ‘m gewoon op die goal te rossen. De rest laat dat toch na…”
“Ja, maar de rest doet weer andere dingen… We stondenet zijn allen te verdedigen, iedereen wierp zich ervoor, fantastisch!”
“We staan nu vier punten los…”
“Tja, maar vier punten is eigenlijk nog helemaal niks. Elke wedstrijd is gewoon een finale. Donderdag eerst de halve finale voor de beker, daar willen we ons ook op focussen, dan een weekendje rust en dan JOS/Watergraafsmeer…”

De wereldgoal in beeld…
(Met dank aan DP Sportfotografie)

Olivier Pabon met zijn eerste wereldredding…
(Met dank aan DP Sportfotografie)

Apenstaartjes kijk op de zaak

Ik stelde al vaker dat we hoe dan ook een geweldig seizoen doormaken. Al zouden we vanaf nu geen punt meer pakken, het seizoen overtreft toch mijn stoutste verwachtingen die ik voorafgaand aan dit seizoen had durven koesteren. Huizen steunt op een geweldige defensie en heeft dan ook de minste gepasseerde defensie van deze competitie. En dat is niet alléén maar geluk, ook een goede doelman is een kwaliteit in je team, net als een scorende spits of een middenvelder die ‘m d’r gewoon ‘eventjes’ inlegt. Een brede bank, met spelers die qua kwaliteiten weinig onderdoen voor de spelers die ze komen vervangen, het maakt het een tegenstander gewoon lastig om deze ploeg te verslaan.
Dat maakt het des te spijtig dat we de helft van die magistrale defensie na dit seizoen zullen gaan verliezen. Natuurlijk hebben we de nodige versterkingen binnen weten te halen, maar je wéét wat je hebt en je moet nog maar zien wat je krijgt.
Donderdag dus de halve finale van de districtsbeker. Lastig, maar heel eerlijk gezegd zal die beker me aan een zeker lichaamsdeel roesten. Lekker dat we de schorsing van Dailey Groenewegen daar mee weg kunnen spelen, want Dailey heeft zich inmiddels wel bewezen als één van de grote sterkhouders van dit elftal. Waar we vorig seizoen dachten een spreekwoordelijke jas uit te doen met het vertrek van Anouar Aktaou, heeft Dailey zich wel ontpopt als een volwaardig vervanger.
JOS/Watergraafsmeer is de volgende gevreesde tegenstander. Toch ben ik dáár niet zo heel bang voor. Niet dat ik JOS/Watergraafsmeer ook maar een heel klein beetje onderschat, maar ik denk dat Huizen tegen deze tegenstander wel weer die volle honderd procenten zal weten op te brengen. Veel beduchter ben ik voor SJC dat met een bescheiden elfde plaats genoegen moet nemen. Het lijkt dan wel aardig op weg naar lijfsbehoud, maar helemaal zeker is het daar nog niet van en dat soort katten maakt rare sprongen, zeker tegen een ploeg die mogelijk de zaak onbewust wat lichter op denkt te kunnen nemen. De spelers ‘ruiken’ de titel en ik hoop dat die heerlijke geur ze aan zal zetten om ook tegen SJC het onderste uit die kan te gaan halen, net als tegen JOS/Watergraafsmeer, Ajax en vanmiddag tegen AFC’34. In de televisiegids worden films altijd voorzien van die icoontjes om de kijkers te waarschuwen voor spanning, geweld en ruw taalgebruik. Deze wedstrijden zouden ook wel wat van die icoontjes kunnen gebruiken: Pas op! Extreme spanning! Alleen geschikt voor mensen met stalen zenuwen en een ijzeren gestel. Valium aanbevolen!
De overwinning tegen AFC’34 was wat bemazzeld, maar toch niet geheel onterecht. Want behoudens dat laatste kwartiertje was Huizen de bovenliggende ploeg. Dat het zich daarmee veel te weinig kansen wist te genereren, dat baart wel wat zorgen. Maar dat zijn ook zaken die van wedstrijd tot wedstrijd ineens zomaar om kunnen slaan.
Donderdag dus eerst naar De Bilt voor het bekertreffen tegen de gelijknamige club. En hoewel me die beker eigenlijk wel gestolen kan worden, is het toch van het grootste belang lekker in die winnende ‘flow’ te blijven. Dus ik reken op uw komst daar in De Bilt! Acht uur, zet het in de agenda’s! Alle steun is welkom in wat een legendarisch seizoen dreigt te gaan worden!