Opnieuw is het Huizen niet gelukt om tegen laagvlieger Urk (voor aanvang van deze wedstrijd nog voorlaatste in de ranglijst!) tot een aanvaardbaar resultaat te komen.
Het begon allemaal nog wel zo hoopvol door binnen tien minuten de 1 – 0 op de borden te zetten. Daarna regen de kansen en mogelijkheden zich aaneen voor Huizen om de bezoekers op een ferme achterstand te zetten. Met twaalf tegen en nul voor uit de laatste twee wedstrijden waren de Urker mannen rijp voor de slacht. Huizen domineerde wel, maar die kansen en mogelijkheden bleven alsmaar onbenut. En dan is daar die eerste voetbalwet: enkele minuten voor rust komt Urk maar zo op gelijke hoogte en gaat Huizen met een ferme kater de rust in, waar er voor de Urkers ineens weer hoop op een resultaat aan de horizon gloorde.
Kort na rust wordt het dan ook ineens maar zo zelfs nog 1 – 2 ook, en moet Huizen ‘gewoon’ achter de feiten aan.

Dat wordt dan nog naar behoren gedaan, en al lijken de kansen niet meer zo voor het oprapen als vóór de theepauze, de 2 – 2 wordt vervolgens wel een feit.
Opgelucht denkt de ruim opgekomen Huizer aanhang dat nu dan de lijn van de eerste helft wel even doorgetrokken zal gaan worden en dat Huizen alsnog die driepunter wel eens even binnen zal gaan slepen. De overwinning leek gewoon binnen handbereik, kwestie van doordrukken…

Het pakte echter dramatisch anders uit: Urk bleef brutaal counteren en na de 2 – 3, een kwartier voor tijd, moest Huizen risico gaan nemen en zag het met lede ogen toe hoe onze euforische gasten er nóg twee treffers achteraan plakten, waarmee de blamerende 2 – 5 nederlaag een feit werd…
Huizen huilt waar het ooit heeft gelachen… Urk stapt uit de schaduw, Huizen stapt er juist met twee voeten in…